Ne bileyim ne kadar kutlanmasını istemesen , sürpriz yapılmasın desen de küçük bir mesaj, bı' telefon bekliyor insan.
Bilmiyorum eskiden zoruma gitmezdi kutlanmaması ama bugün içime oturdu. Yatakta dönüp durdum, kivrandim, doldukça doldum. insan gidip birinin yüzüne haykırmak istiyor "bugün benimmmm doğum günüm " diye. :/
Bir çift göz arıyorum , konuşmadan da iyi ki varsın desin, diyebilsin..
Napalim biz de ağlayarak sondururuz yeni ya(s)ımın mumlarını, kutlu olmaz ama...
ilk defa bu kadar hüzünlü geçirdiğim gün.
Dün doğum günümdü sadece annem ve 3 arkadaşım kutladı, onlara da şakayla karışık imalarda bulunmuştum zaten. Kısacası hiç hatırlayan olmadı, kimseden extra bir karşılık beklemiyorum ama ne bileyim işte doğum günü partisi yaptığım arkadaşlarım bırakın sürpriz parti yapmayı bir mesaj bile atmadı. içim hiç bu kadar buruk olmamıştı. Sadece paylaşmak istedim sizle de... kendimi hiç bu kadar yalnız hissetmemiştim. Bazen yalnız değilim diye düşünüp kendimi kandırırım fakat ciddi ciddi yalnızım lan. Sevildiğimi hissetmiyorum. Belki de gerçekten sevilmediğim içindir.
Sanırım bundan sonra asla kutlamayacağım bir gün.
Her sene biraz daha yaklaştığın ölüm mü insanı mutlu eder? Etmesin kardeşim. Ben her doğum günümde biraz daha ürküyorum. Ölüm her sene doğum günümde yakın geliyor bana. Ve bugün yine çok yakınımda..
Pek önensemem doğum günümü ama çevremdeki insanların doğum günlerini kutlamayı asla unutmam.
Neyse 18 aralık doğum günümdü benim. Annem dahil kimse hatırlayıp bir telefon bile açmadı bana. 7 saat okula gittim bugün ekonomi sunumum vardı, belki o arada aradılar da ben duymadım diye telefona baktım ama ne bir cevapsız arama ne bir mesaj ne de kıytırık bir sosyal medya iletisi gördüm.
insanların içerisinde ne kadar siklememiş gibi yapsamda evde yalnız başıma oturduğumda farkettim, çok fena koymuş bana bu. Unutulmak kötü sözlük, siz kimseyi unutmayın.
bugün benim doğum günüm, o kadar yalnızım o kadar boştayım o kadar tuhaf bir haldeyim ki ben de bilmiyorum bu işin sonu nereye varacak . gelecek desen pek umut yok, geçmiş desen pislikle dolu. üstelik öyle bir şey ki, doğum günümde bisikletim çalındı. hayatımda bir gün olsun neyse ki sen varsın diyebileceğim kimse yok, zaten babasız 2. yılım. hayat tamamen bir boşlukta yarıştan ibaret. umarım kimse böyle hissetmez.
bu gece itibariyle içinde bulunduğum evrensel durumdur. 25 olup 26'ya emin adımlarla ilerlediğim koşullar halidir. bana dünyaya gelmek istiyor musun diye sorsalardı hayır derdim o ayrı mesele. ama geldik bir kere mecbur yaşıcaz yapacak bir şey yok.
