Son derece cahil ve düşüncesiz ebeveynlere sahip olan benim de içinde bulunduğum nesildir. Bu çocuklar aynı zamanda en fazla dua ezbere bilen nesildir. Hortlağıydı, hayaletiydi, gulyabanisiydi, iniydi, ciniydi, şeytanıydı bi bitmiyordu amk varlıkları. karanlıktan, günün en güzel vakti olan geceden korkarak büyüdük lan resmen. Belli bir yaşa gelince o bahsedilen varlıkların hiçbirisiyle karşılaşmak istenmesine rağmen karşılaşamayınca aslında anlatılanların yalan olduğunu, bu varlıkların olma ihtimalinin düşük olduğunu, olsa bile insanlarla iletişime geçemeyeceğini fark ediyor ve geceye, karanlığa olan sevgisi artıyor insanın.
Bir de " òcü" denen bir mendebur yaratılmıştır ki, yatağın altına çöreklenir ve tüm çocukluğunuz, yatak altı korkusuyla, altınıza işeyerek geçer.
Şimdi yataktan doğrul ayakları sarkıt, tam terlikleri giyecekken, hammmm!
Hiç işim olmaz, ben yatağa işerim aga!
