Şimdi bunu düşünüyordum. Acaba insanın gelişen olaylar neticesinde bir şekilde sessiz kalıp konuşmaması korkaklık mıdır diye? Yoksa çekinmek midir hafiften?
Neden mi?
Farklı düşüncelere dayanamayan insanlardan tabiki de. Şöyle konuşursam şucu böyle der. Böyle konuşursam bucu şöyle karşı çıkar. Ne bileyim mizaçtan mıdır nedir devamlı böyle tetik halinde yaşamak, herkese bir cevap üretme tutkusu taşımak bana hep çirkefçe geldi. "O gruptan değilsen diğer taraftasın o zaman" diyenler için de diyecek bir şey bulamıyorum zaten. Onlar apayrı bi mes-e-le.
Niye tuttuğumuz tarafların mükemmel olduğu yalanına kendimizi inandırırız ki? içlerinde barındırdıkları eksiklikleri görmezden geliriz. Anlayamıyorum. Başkalarının da kendimiz gibi düşünmesi gerektiğine inanırız. Onları kendimiz gibi yapamayınca da onları yeni alay malzemesi olarak görürüz. Gerçekten de olanlara bakıp şunu düşünmeden edemiyorum: hiç şüphe yok ki günah diye bi şey var ve biz bu kavrama gittikçe uzaklaşıyoruz.
