bir atasözü derki ayının doksandokuz türküsü varmış hepside elma armut üstüne. aramızda insan diye dolaşıp ayı misali aynı türküyü söyleyenlerin uydurmasıdır.
bu güzelim şehre gidenler şunları mutlaka yapmalıdır;
*sur üstünde gezinti,
*hasanpaşa hanında kahvaltı,
*onur ocakbaşında kebap yemek,
*hz. süleyman türbesinden dicle vadisi ve nehrini izlemek,
*keçi burcundan hevsel bahçeleri ve ongözlü köprüyü izlemek,
*gazi köşkünde nargile keyfi yapıp kırklar dağını izlemek,
*dört ayaklı minare, ulu cami, cahit sıtkı tarancı müzesi, esma ocak kültür evi ve ermeni kiliseleri gibi tarihi yerleri ziyaret etmek.
şimdilik aklıma gelenler bunlar. yoksa say say bitmez...
terör belası yüzünden kalkınamayan şehirdir. oraya gönderilen doktor, polis, asker, öğretmen, mühendis vs.lerin çoğu yolda öldürülüyor. sonra da havlıyor provakatörler devlet bize bakmıyor.
Hayatında tek defa görmemiş gerizekalı hayvan tiplemelerinin hakkında sürekli genellemeler yaptığı, yapmaya çalıştığı güzel memleketim. insan gibi davrananları, ırkçılık yapmayanları, dışlamayanları gayet güzel ağırlar, kabul eder. ama her türlü şerefsizliği kendi memleketinde yapıp sonra çiçek bekliyorsan aynaya bakarak kendini tokatla.
bursa maçından sonra görüldü ki "bir kısım insanı" hala "taş" devrinde yaşayan memlekettir. polise taş, hakeme taş, futbolcuya taş. tabi bütün şehre mal etmek çok büyük yanlış ve ayıp olur. herkes biliyorki bunu yapanlar futbol "teröristi" dir.
hayatımda hiç gitmediğim belki de hiç gitmeyeceğim, ırkçılığın dayanılmaz hafifliğine kapılmış andavalların genellemelerle terörist memleketi ilan ettiği şehirdir. "ulan koskoca ahmed arif'i çıkartmış diyarbakır, sen ne yaptın deyyus?" derler adama, canım benim...
yemeklerini yerken, karpuzunu rakına meze ederken, türkülerini söylerken, evine diyarbakırlı kiracı alırken, orayla hiçbir problemin yok, arkasından sallamaya gelince de, tecavüz ettiği kadını recmetmek için salyalar saçan tecavüzcü gibisin nedense?
sadece televizyondan gördüğüm şehir. çoğunlukla gördüğüm manzara şu: "terör, bağırıp çağıran protestocular, yakılan lastikler, koşanlar, panzerlerden sıkılan biber gazları ve renkli sular..."
bu mu diyarbakır?
türkiye'nin her şehrini görmeye imkanımız yok. yazık ki televizyondan görüp tanımaya da imkanımız yok.
her akşam televizyon kanallarının haber bültenlerinde gördüğümüz diyarbakır'la, arada bir kültürel amaçlı yapılan gezelim görelim misali programlardaki diyarbakır arasında dünya kadar fark var. peki bunlardan hangisi gerçek diyarbakır?
tabi ikisi de...
iki diyarbakır'dan birini tarih ve kültür yarattı. yani gezelim görelim türündekini. seviyorum onu ben.
öbürünü kim yarattı peki? öfkeli, acı dolu, her an patlamaya hazır dinamit fıcısı gibi bu şehri yaratan kim? bilmiyorum ve onları hiç sevmiyorum. ama hiç görmediğim bu şehri her hali ile seviyorum.
artık 4.sınıflara " eğitim " amaçlı verilen yayınlarda güneydoğuyu ve doğu anadoluyu " kürdistan " başlığı altında gösterilen bir ülkenin içinde böyle bir şeye "sebeb gösterilen" şehir olarak bilinmekteymiş.
4 sene kaldığım, ağlaya ağlaya gittiğim ve ağlaya ağlaya ayrıldığım, yüreğimi bıraktığım şehir. namı değer şehr-i diyarbeakir.doğmadım bu şehirde, anam babam veya atam da hiç geçmemiş diyarbakırdan, ama şimdi memleket nere diye soranlara "diyarbakır" diyorum.
berat mardin'in henek isimli kitabında da bahsettiği gibi diyarbakır anlatılmaz yaşanır...
--spoiler--
bir de beni mutlu eden, trafik kontrollerinde trafik polislerinin ehliyetimi gördüklerinde bana "hemşehrim" diye hitap etmeleridir. kendilerine "diyarbakırlımısınız?" diye sorduğumda; "diyarbakırlı değilim ama sayılırım. orada görev yaptım. asla unutamıyorum" demeleridir
--spoiler--
gerçekten de böyle, diyarbakırın havasını soluyan, suyunu içen ve insanıyla tanışan herkes yüreğinde bir parça bırakır...dostlukları kalıcıdır. ne olduğunuz önemli değildir (türk, kürt, zaza, arap ...), yeterki insan olun...
