şiir bitmedi, sanat için olan şiir toplum için olmaya başladı. iyi ki de öyle oldu. ben şiiri güzel görsem anlayamadıktan sonra ne yarar sağlayacak? işte o yüzden yaşasın ikinci yeniciler!
şiir genellikle divana gelene kadar yazıldığından olabilir, tıpkı umarsızca ve yürek titreten edebi tartışmalar gibi. insanlar artık içinde "edeb" geçen herhangi bir şeyle ilgilenmiyorlar azizim, Edebiyatçılar bile edepsizleşti. Çok yazık onlara bir şiir bile yazamıyorlar. rezil insanlar.
Ben miyim bu şeylerin sahibi?
Kafamda bir çocuk var, meraksız.
iç âlemim oyuncaktan farksız;
Odam, içime bir ayna gibi.
Bir ışık oyunu var tavanda
Gölgeler seslerle birleşiyor
Ve bir karga beynimi deşiyor
Azaplar kemirdiğim bu anda.
Kardeşini öldürüyor Kaabil,
içimde bir yalnızlık duygusu,
Ölüm kadar uzun yaz uykusu,
Sıkıntı ile geçilen sahil.
Yani bakış açısı tabiki dedirten başlıktır. Zira kendi görüşüm; divan edebiyatından sonra gelen öz şiir akımıdır şiirimizi canlandıran. Yahya kemal örneğinden yola çıkar isek; halkın anlayacağı şekilde ancak basit bir şekilde değil aruzun muhteşem düzeni içerisinde ahengi oluşturmak için kelimelerin birbirine çarpması sonucu kulakta bıraktığı hoş histen bahsediyorum aslında.
