zeka gibi bir kavramın uhrevî meseleler ile bağdaştırılayamayacağı gerçeğinin yanı sıra, çoğu ateistte de gözlenen durumdur.
toplumdan farklı olmayı daha ileride olmak, diğerlerinden daha mükemmel olmak olarak anlatmış adama zamanında kim anlattıysa. kendisini aşırı zeki görüyor.
ne ateistler tanıdım ki deli gibi araştırıyorlar. ne ateistler gördüm ki(ki bunlar çoğunluktadır) zevk-ü sefâdan başka bildiği bir nane yok.
işte buyurun size acziyet. nefsinin kölesi olmuş bir birey. nefis o'na "haydi koçum, adamsın seni sen zekisin, bu gerzeklerle aynı olamazsın" dedikçe daha da bir coşuyor adam.
içinde yaşıyor bunları tabii, dışarıdan bol bol cila görünüyor.
ateistlerin en büyük sorunudur. başkalarının farkına varmadığı birşeyin farkına vardıklarını sanıp kendilerini inanan insanlardan daha üstün, daha zeki ve daha akıllı olarak görmeleri tam anlamıyla komedidir. ateistlerin daha sorgulayıcı ve daha kuşkucu insanlar olduklarına hiç şüphe yok ama bu onları inançlı insanlardan daha üstün kılan bir özellik değildir.
bunun tam tersi durum inançlı insanlarda da mevcut. belki de bu durum onlar da daha fazla. ateistleri salak olarak nitelendirmek, herkesin inandığı bir şeye inanmadıkları için kör zannetmek vesaire gibi yanılgılara sahipler.
herkes boktan bir bakış açısına sahip yani. halbuki inanç bu. inananın da inanmayanın da zeka seviyesi hakkında yorum yapmak gerizekalılıktır.
dinsiz olup insanın kendini zeki görmesidir. aynaya bakınca mı görüyor bilmiyorum ama dinsiz bir insanı zeki olarak tasvir etmek kadar abes bir şey duymadım ben.
darwin'e g*tümüzle güldüğümüz bu günde hala böyleleri var mı diye merak da etmekteyim.
