Kendi hayatıma baktığımda Tamamıyla yanlış bir önerme olduğunu görebiliyorum.
Ölümü yada ötesini hiç bilmediğim bir dönemde Allahı o kadar seviyordum ki bunu iliklerimde hissediyordum. Sonra dünyevi zevkler araya girdikten ve ölüm gerçekliği hakkında kafa yormaya başladığımda, ölüm korkusunu yada bu dünyadan temelli gidecek olma kaçınılmazlığıyla dinden çok uzun süre uzaklaştım ve hatta değişik, sadece zevk almaya yönelik uzun bir dönem yaşadım.
Fakat tesadüf olarak dinin gerçek olduğunun delillerine rastlayıp buna kanaat getirdikten sonra gene o sevgiyi hissetmeye başladım ve ölümden de ölüm acısı dışında korkmamaya başladım.
Bu yaşadığım yolculukta ölüm gerçekliği sadece dinden uzaklaşmama sebep oldu.
Bir inanan ise hayatta zor şeyler yaşadığında bir an önce ölüp Yaradana geri dönmeyi ister hep. Bunu yaşamayan bilmez.
Yani aslında olay şu başlığın tam tersi. Ölümden korkusuyla insan olsa olsa dinden uzaklaşır. inanan insan ise Allaha daha yakın olmak hatta bir an önce bu imtihanın bitmesini ister.
Adam kendi yaşadığı hezeyanı inanan insanların üstüne atmış resmen.
