içinde bulunduğum durum. çok zor ya açıklasam ayrı bir dert açıklamasam ayrı bir dert. sürekli rol yapmak da zor oluyor. ne yapacağımı şaşırıyorum.
lütfen başlık kendilerini ilgilendirmeyenler ve küfürbazlar yazmasın.
edit: paylaşmayı ben de istiyorum elbet ancak sıkıntı bende değil. çevre acayip dindar tahammülleri yok başkalarına. ayrıca ateist değilim canım. liseli de değilim.
müslüman olmayı bırakalı 3 yıl oldu, 2 yıldır ise agnostisizm görüşünü doğru buluyorum. bu yıl bir şekilde söyledim. inanılmaz bir sabır gerektiriyor bundan sonraki süreç. söyle kurtul olayı değil yani.
ailenin seni kabullenmesi süreci (ki kabullenmeye de bilirler) , sürekli dine getirmek için muhabbetler, kendi inançlarına göre acımalar, üzülmeler, kötü şeyler olabileceği ile ilgili tehtidler...
kesinlikle kızıyor değilim. onların kızıyım ve onlar da kendi bakış açısında benim için üzülüyorlar, ama ciddi bir sabır istediği bir gerçek. dinliyorum sorular soruyorum anlamaya çalışıyorum ama ben başka bir açık buldukça onlar da daralıyorlar. bir paradoks halinde ilerleyip gidiyor.
Benim açıklamayı da düşünmüyorum. Tavsiye de etmem kimseye. Çok derler namaz kıl cumaya git diye ama yapmıyorum. Sonunda sustular. Söylesem sadece bir gün sıkıntı çekmekle kalmam daha kötüye gider. Bir tek kardeşim tahmin ediyor galiba, eleştirilerimden dolayı. Ne söyle ne de açıklamaya çalış. Anlamazlar, bu yaştan sonra çok zor. Hele eğitimsizler ise sakın. Kendi kafana göre takıl ve en yakın zamanda evden ayrılmak tavsiyemdir. Zira çekilmiyor. Tamamen şahsi deneyim.
Aile için çok zor bir durum. Kabullenebilmek, kendi çocuğuna bunu yakıştıramamak onlar için hayal kırıklığı olabilir. Onları kırmamak adına aile ile paylaşılmaması en doğru çözüm gibi geliyor. Ama illa da söylemek isteniyorsa da ailenin çocuklarının kararına saygı duymaları gerekir. Sonucta yaşam onun yaşamı karar onun kararı.
