Depresyon insanın kafasındaki kendi değerini düşüren, mutsuzluk, umutsuzluk ve yaşayamıyor olma düşüncesine insanı ikna eden bir hastalık. Depresyon hastaları içinde bulunduğu durumdan çıkmak veya bu durumu azaltmak için haz veren ne varsa kendine iyi gelecek sanıyor. Bu bir madde, bir sevgili, din veya herhangi bir ideoloji olabilir. Çünkü insan fazla hiçsizleşiyor. Bu hiçsizlik içinde bir neden bulmak insanı oyalıyor. Bu tek nedenin oyalayıcılığı depresyonum geçiyor yanılgısı veriyor insana. Bir nedene, maddeye, kişiye ve yanlış bir duruma olan bağlılık insanı tehlikeye atıyor. Bu nedenler insanların elinde olmadan değiştiğinden bir noktada ortadan kalktığında kişinin daha da ağır depresyona gireceği açık hale geliyor. Bu yüzden insan depresyondayken kendiyle baş başa bu kabul edilmeli. Bu umutsuzluk ve mutsuzluk halinin çaresi bir başka neden veya kişide değil. Çare Tamamiyle kendi beynimizin düzgün çalışması. Çareyi bir başka nedende aramak çözüm değil çünkü kendinizle bir dk baş başa kaldığınızda hiçbir şeyin azalmadığını, bu iyileşmenin sanıdan başka şey olmadığını anlıyorsunuz.
Depresyon kişiye göre değişiyor. Çok büyük travmadan çıkan depresyon ile insanın bir neden veya olaydan bağımsız olarak kendinden çıkan depresyonun etkilerinin aynı olduğuna inanıyorum. Şiddeti farklı olabilir ama etkileri ve insana kabul ettirdiği değersizlikleri aynı.
Aklı başında insan düşüncesinin sağlıksız ve yanlış olduğunun farkında oluyor. Ama yine de bir nedenin depresyonu çözeceğine inanabiliyor. Bu kendinin farkında varış önemli bence. Sağlıksız bir zihinle hayata devam etmek bataklıkta çırpındıkça kurtulacağını sanıp batımaya benziyor. Çözüm boş çırpınışlar değil. Bir insan, bir değer, bir adanmışlığın eksiği değil. Zaten zihin umutsuzluktan ve kendine inançsızlıktan bu değeri, anlamı oluşturamıyor, yarına uyanmaya bir heves atfedemiyor ve hayatına yön veremiyor. Çırpınıp duruyor. Tüm bu boş çırpınış, kendini meşgul etme ve çare olacak bir inan eli ihtiyacı sonunda hiçbirinin bana bir faydası olmadığını sadece boş çırpınış ve dibe batışımı hızlandırdığını anladım ve daha önce alıp gitmediğim 4. Psikiyatri randevusunu tekrar aldım.
Monoamin teorisine göre nörepinefrin, seratonin ve dopamin aktivitesi azalmıştır.nörotransmitterlerde sayı ve duyarlılık artışı vardır.alın çizgileri derinleşmiştir.
Bkz: omega melankolika
depresyon bir nesne olsaydı bence kesinlikle pasta olurdu. hani bir pasta yediğiniz zaman tadı damağınızda kalır uzun bir müddet ağzınızdan gitmez ya işte bence depresyon da aynen böyle.
depresyonu bir kez tattım mı bir daha o tat damağınızdan gitmiyor.
2.5-3 senedir kendimle mücahedele etmeye, aklımla başa çıkmaya, aklımın ve duygularım üstünde hakimiyet kurmaya çalışıyorum. Ben problemimi çözüyorum sanıyordum ama yanılıyormuşum. Uzun zamandır tekrarlanan bir bunalım halimdeyim. Kendimi meşgul edersem kendimle daha az yalnız kalırım ve daha az düşünürüm sandım ama her birkaç dakika yalnız kaldığımda o depresif hale geri geldim. Genelde 2-3 gün iyi 2-3 gün depresif halinde yaşıyorum. iyi olduğum günlerde nasıl öyle kötü hissettiğime şaşırıyordum. Kötü olduğum günlerde de iyiyken nasıl bir anda kötüye geçiş yaptığımı düşünüyordum. Sürekli bir anlam arıyorum. Neden ağlıyorum, neden kötü hissediyorum. Anlamsız kötü hissetmek kadar boktan şey yok. Üzerine düşünebileceğim arasında ilişki kurup problemimi keşfedeceğim bir olay yok. Boşluk içinde süzülüyorum. Sürekli yeme atakları yaşıyorum. Kendimde kontrolü o 2-3 gün kötü olma halindeyken yapamıyorum. Bu daha da boktan hissettiriyor. Yürüyüşe çıkıyorum düşünüyorum. insanlarla sohbet ediyorum ama cümleleri kuramıyorum söylediklerini tam kavrayamıyorum. O depresiflikteyken çok sinirli oluyorum küfür etmek ve hıncımı çıkarmak istiyorum ama öyle biri değilim olmak istemem. Depresif haldeyken sevdiğim insanların olumsuz söylemleri çok ağrıma gidiyor. Daha da değersiz hissediyorum. Ve ben bir başkasından değer ve sevgiye bağlı olan biri hiç olmadım öyle kalbi hemen kırılan biri olmamama rağmen böyle hissediyorum. Siktir et diyemiyorum. Eskiden diyebiliyordum. insan saçmalar ve kızar normaldir diyordum ama şimdi aklımı buna ikna edemiyorum Üzülüyorum. Ne bu duygusallık diyorum. Ne oldu rasyonel bana.
Son birkaç haftadır yine aynı sıklıkta depresif hissediyorum ama artık daha az uzun sürüyor. Kendime gülüyorum. Akışına yaşamaya çalışıyorum. Son 3 gündür depresiflik bir gidiyor bir geliyor. Bilmiyorum umarım daha da iyi olurum.
Zaman zaman insanın ihtiyacı olan bir duygudurum.
Depresyon her zaman kötü ve hemen kurtulunması gereken bir durum gibi algılansa da, insan vücudu ve zihninin kendisine alarm verme durumudur. Eğer depresyon olmasaydı, onarım şansımız da muhtemelen olmazdı. Telefonumuzun güç tasarrufu modu gibi düşünelim, aktivite yapma isteğimiz kalmaz, sürekli uyumak isteyebiliriz ve de gereksiz şekilde fazla yemek yemekten kaçınabiliriz. Atipik durumları gözardı ederek söylüyorum elbette. insan doğası gereği kendisini rahatsız eden her şeyden kaçıyor, binlerce yıl önce dışarıda olan tehdit artık içeride ve zihnimizde. Dolayısıyla her duygudan kaçmak olanaksızdır. Hayat çeşitlilikle bir bütündür ve her duygu zıttıyla anlamlıdır.
3 senedir benimle e ölürmeyecekse ayrılalım artık oyalıyor beni, çok defa intiharı düşündüm hatta yakın zamanda intihar mektubu bile yazdım.
bu durumda olma sebebim tamamen, dünyaya ve yaşama bağlı gerçekleri görmek ve realist yaklaşmamla ilgili diye düşünüyorum, dünya iğrenç, yaşantım iğrenç, gelecek için hiçbir umudum yok çünkü durumlar ortada açıkçası daha ne kadar dayanabilirim bilmiyorum.
kendimizi öldürmek dışındaki tek çözüm ilaç kullanmak sanırım, bu benim için sadece gerçeklerden kaçmak olsa da bunalım yaşayan biri için çözüm olabilir.
14 yaşında düşüp çıkamadığım çukur sanki. iş hayatında başarısiz hissettiğim şu dönemde, başka türlüsünu düşünemiyorum. Belki de yıllardır basarizliklarimda, uzuntulerimde, gucsuzlugumde kaçtığım sığınağim. Çünkü kendime başarısız, güçsüzum demektense kötü hissediyorum, kötü bir dönemden geciyorum demek daha iyi hissettiriyor. içinde bulunmayı tercih ettiğim çukur belki de. O kadar renkli, güzel şeyler de yaşadım. Ama sanki hepsini bu çukurda yaşamışım gibi hissediyorum şimdi. Ya uykusuzluktan saçmalıyorum. Ya da hafiften yoldan cikiyorum. Ama az önce de dedim ya, enkaz yığını gibi kalakalmis hissediyorum. Ama sanki geçer iki güne.
Teşhis konmadı ben adına buhran diğerleri depresyon diyor. 7-8 aydır yalnız yaşama ve delicesine kendini sorgulamayla birlikte tavan yapmıştı. insan en ufak mutsuzlukta intihar etmeyi, yok olmayı arzuluyor. içten içe Sürekli hiç olmak istememekten bahsediyor. Kendine küfürler ediyor bir değer biçemiyor. Çevremde bu aylarda hiç arkadaşım yoktu bir şeyler paylaşabilmeye değer gördüğüm. Kötü bir durum. Çok sevdiğim bir bölümü tercih ettim kafam yatkındır. Okula başladım kendimi o kadar yargılıyor ve değersizleştiriyorum ki hiç derste aktif olamıyor odaklanamıyorum. Düşünmek beni zehirliyordu hatta düşünmemek için uyku ilacı almayı dahi düşündüm. Okuduğum izlediğimden bir şey anlamıyordum. Çünkü sürekli olumsuzlukları düşünüyordum. Bu süreçte aşırılıklara yöneldim. sürekli yeme atakları yaşıyor veya çok az yiyerek tansiyonunu düşürüyordum. haftanın ortalama 15-16 saatini spor salonunda ağır antremanlarla geçiriyordum. Spor yaparken vücudumun acısından düşünemediğimden bunu tercih ediyordum.
Ben zaman zaman kendimi çok sorgulasam ve düşürsemde birçok zaman özgüvenimi kaybetmedim. yeni olana yönlenmeyi becerdim. Beni bu buhrandan eksilten önemli bir faktör diye düşünüyorum. Hiç evden çıkmayan, insanlarla tanışamayan biri de olabilirdi.
Son aylarda sürekli ölüm, intihar, organ bağışı, vasiyet tadında sohbetler ve bok gibi moralimden ailemin tarafından fark edilip zorla biraz da çabalamak istediğimden devlet hastanesinde psikiyatra gitmiştim. Saçma birkaç soru ve iki ilaç ile eve gönderilince iyice kafam attı. Ben rasyonel ve mantıklıyımdır bunun üstesinden gelebilirim dedim ve akışına bıraktım. Ailem ve sosyal çevremin bulunduğu şehre döndüm. Her şey daha iyi oldu. Son 3 haftadır hiç ölmeyi arzulamadım veya aklımdan geçirmedim bu harika bir duygu.
Dışardan özgüvenli, yerine göre güleç yerine göre ciddi, elinde kahvesi ders saatlerini okumakla değerlendiren sıradan biri gibi gözlemleyebilirdiniz evde durum bambaşka. Hala evde 2 gün kalınca kafamda benzer fikirler beliriyor. Sözlükte şu an silik olan eski bir yazar vardı benim 7-8 aydır yaşadıklarını o 2 sene önce yaşamıştı ona anlam verememiştim insan nasıl ölmeyi arzulayabilir diye. Öyle arzuluyorki yaşamayan anlamaz. Yaşayan varsa umarım kısa sürer.
Yaşananların ruha hitap etmediği durumlarda, ruh sağlıklı bir şekilde doyuma ulaşamadığında yaşanması kaçınılmaz bir hadise. Sanılanın aksine bu sizin ve karakterinizin güçsüz olduğunu göstermez. Insan olduğunuzu ve Her insan gibi sizin de ruhunuzun hastalanabilecegini gösterir. Korkmayın deli değilsiniz. Bir delilik ölçütü olarak şu argumani kullaniyorum. rahatsız olduğunuzun farkındaysanız, eğer çözüm aramaya yöneliyorsaniz başaracaksınız. Her şey gibi bunu da atlatacaksınız diyor bir atasözümsü deyişle noktaliyorum: gökten ne yağdı da toprak kabul etmedi.
genelde birini kaybettikten yada bir şeyi kaybettikten veya hiç elde edememe sebebi ile oluşabilen 2 haftadan fazla süren sinir ve stres hali hafife alınmamalı intihara Kadar götürebilir.
