türlü çeşidi vardır, bi çoğu anksiyete ile birleşiktir. çoğu insan depresyondadır ama bunun farkında değildir, hemen ilaca başvurulmamalıdır... hafif depresyonlar için bi çok bitkisel çay mevcut.
Bu toplumda cahilden daha tehlikeli bir kişi varsa yarı cahil olandır. Depresyon yokmuş. Sanırsın psikiyatr. Depresyon diye birşey vardır ve anksiyetenin tam tersi ruh halini simgeler. Her ikisi de insan ruh sağlığı için tehlikelidir. Anksiyetenin ilaçsız Tedavisi çok zor, zamana bırakarak, hayatınızı düzene sokarak ve terapi eşliğinde kurtulabilirsiniz lakin depresyon için ilaç tedavisi gereksiz. Zamanla herşeyi unutuyorsunuz. Ciddi ilaçlar kullanıyorsunuz ve bu ilaçlar herkeste farklı yan etkiler doğurabiliyor. Beynin yapısı itibariyle hangi ilaca nasıl tepki vereceğini tahmin etmek güç.
1 yıldan fazladır bunun tedavisini görüyorum. Hemen her ay en az 3 kez de doktor ile görüşüyorum.
Mesela benim en yakın arkadaşım efexor xr oldu bununla tanışınca. Maalesef en yüksek dozda iteledi doktor ama epey işe yaradı sanırım. Son günlerde istesem bile depresif olamıyorum. Bu güzel bir gelişme.
Edit: doğru ilacı bulana kadar vücuduma yaklaşık 8-9 farklı ilaç daha girdi.
Kendi kendinizi hayatta iyi şeylerin de var olduğuna inandırmaya çalışıyorsanız geçmiş olsun bu hastalığın pençesindesiniz demektir. Bir saatin içinde ruhunuz kış mevsimini, ardından bahar sonra yaz mevsimini ve perdeyi de tekrar kış mevsimi ile kapatıyorsanız ilacınız her şeyi unutabilecek kadar yeterli zamandır. ilaçlar ruhunuzu bodrum katına hapsetmekten başka bir işe yaramaz.
Bu hastalığın farkına vardığınızda en büyük düşmanınızın kendiniz olduğunu görecek ve çok şaşıracaksınız.
Kendinizi yenmeye başladığınız anda depresyon dip yapacaktır.
durup dururken kendimi ağlarken buluyorum. herkese karşı agrasifim. Hayatımda iyi giden hiçbir şey olduğunu düşünmüyorum. iyi olan şeyler varsa da kendi ellerimle bok ediyorum heralde. Yorgunluk hastalık mutsuzluk ve öfkeden öte bir his içinde değilim. Sinir krizlerim birbiriyle yarışıyor. Başta pms sandım fakat değilmiş onu anladım. Sanırım bugün hayatımda ilk defa antidepresan içicem. Ya da sevdiğim başka bi şeyi.
Yeni bir gün asla beni mutlu etmeye yetmiyor. Ya da şöyle diyim abi mutlu olmak da istemiyorum ki, mutsuz hissetmesem de yeter aslında.
Tamam hayatımda iyi bi şey yok ama bari artık işler ters de gitmesin. Sevdiğim insan desen uzakta, ayda bir birbirimizin suratını görebilirsek oh ne ala. Sonu belli değil, neden çünkü paramız yok. Üniversite mezunuyuz ama her gün eşşek gibi çalışıyoruz asgari denebilcek ücretlere. Böyle hayatın ta amına koyayım. Buraya niye geldim onu da bilmiyorum.
önce çevrenizdekileri agresiflikle uzaklaştırırsınız. yalnız olunca metfizik dünyaya karışırsınız ve onlar o küçük belli bir formu olmayan varlıklar size tek bir şey için yalvarır hatta tapar: intihar etmeniz. ilaçlarınız varsa etmezsiniz. tüm bunları tecrübe etmiş ve klinikte atlatmış biri olarak anlattım kafadan sıkma değil.
insanın hayatını eskisinden bile daha da kötü bir duruma sokan lanet olası bir hastalık.
Aldığınız her nefeste vücudunuza iğne batıyormuş gibi hissedersiniz..
her şey de olduğu gibi insan psikolijisi de lineer bir çizgi üzerinde yürümüyor. bazen kendimizi dünyanın en güçlü insanı gibi hissetsek de bazen dibe vuruyoruz, dayanamıyoruz. bu durumla mücadele edemeyince de depresyon sonucuyla karşılaşıyoruz
ben mesela, bazen o kadar yorulduğumu hissediyorum dizlerimin üzerine çöküp yığılacak gibi oluyorum. ama idare ediyoruz işte. bu günler de gelir geçer umarım.
2015'in mayıs ayında yaşadığım hastalık. Süresini hatırlamıyorum ama hayatımın depresyonuydu. Bildiğiniz yataktan çıkmıyordum, finaller öncesi okula gitmeyi bırakmıştım. Öyle ki benden uzakta yaşayan arkadaşım ablamla haberleşip benim için gelmişti yaşadığım yere Allah razı olsun. Öyle bir dönem geçirdim, Allah tekrarını yaşatmasın.
