ağlamak, birilerine diklenmek,aşırı karamsarlık, intihar düşünceleri.aynen yaşadım pazar günü beyler bayanlar . diyaliz makinesine bağlı yaşıyom. bi kaç gün önce depresyon hapım bitmişti. sonra depresyonum başladı. pazar gecesi diyaliz konusunda arkadaşlarımın mesajlarını cevaplarken duygulanıp hemen ağladım. o andan itibaren bugüne kadar intihar dan başka bişey düşünmüyordum. bugün hapımın bittiğini söyledim diyalizde hemşire ve doktor hapın yenisini verdi.
hayallerin artık normal hayatı sekteye uğratacak kadar fazlalaşması(normal hayattan tamamen koparak 24 saat hayal kurmak), bir insan konuştuğunda hiç bir bok anlamamak bir süre sonra anlamadığını belli etmemek için bile uğraşmamak.
hastanın öncelikle bunu bir hastalık olarak kabul etmesi gerek ki alacağı tedavi olumlu sonuçlar versin.öyle aşılması çok kolay bir durum değildir tabi ki,aylar yıllar alır bazen ama elbet aşılıyor bundan emin olabilirsiniz.çevrenizdeki kişilerin,ailenizin özellikle de sevgilinizin sabrına ve ilgisine çok ihtiyacınız vardır.
yatağa yatıp yorganı kafaya çekip herşeyden uzaklaşmak isteği. yataktan çıkıp tuvalete bile gitmek istemez insan. zordur. bazen zor da olsa eğer istenirse ve gerekirse profesyonel destek de alınarak aşılabilinir. hayat herşeye rağmen güzeldir ve derhal bu depresyondan çıkmaya çalışılmalıdır.
süreklilik halinde mutsuzluk ve umutsuzluk. çok merak ediyorum önceden de var mıydı depresyon yoksa sonradan mı icat oldu. kanmayın böyle şeylere bence bir insan mutluysa mutludur değilse değildir bu kadar basit, depresyon bazı insanların yaşam biçimi olmuş, benim hayatımda yeri olmayan insanların.
