depremin hissedildiği ilk saniyedir. bir anda yanınızdaki su bardağına, avizeye veya sallanabilitesi olan her şeyi kontrol eder ve deprem olduğunun kanısına varırsınız. işte demek istediğim o andır. bir anda ne yapılması gerektiğini düşünür beyin. milyonlarca ihtimal akıldan geçer. dua edilmeye başlanır. korkunçtur. kalbi hızla çarptırır.
deprem oluyoo laaan diye bağırılan andır. bu cümleyi kurmak vücudunuzu dona kalmaktan kurtatır. ve aile bireylerinizi haberdar etmeye yarar. tabi deprem uzadıysa, bitmeyecek gibiyse bu cümlenin akabinde kelime-i şehadet getirilir.
bi' yandan "dışarı çık" diye sizi dürtükleyen iç ses; diğer yandan da "yok lan o salağı dinleme sen, birazdan durur ne de olsa, napcan dışarı çıkıp" diye gaz veren karşıt iç ses.
"noluyo lan" anıdır. gözleriniz yuvalarından çıkacak gibi büyür o ilk an. depremin uzun sürmesi halinde de, titremeyle yükselen adrenali bastırmak, korkuyu azaltmak ve yardım için içinizden vargücünüzle dua etmeye başlarsınız ancak okunan dualar muhtemelen yarım yamalak kalacaktır.
buraya kadarmış bir insan ömrü daha bitiyor oysa daha yeni tanışmıştım hayatla ne kadar güzeldi bahar ,plaj,kum,bikini,döner,kebab elvada hepsine elvada.
