nefse hakim olmaya çalışırken sinirlenen canı sıkılan gözleri kızaran insanın elde edemeyeceği güzelliği görmesinden sonra veya bazı salaklılara şahit olmasından sonra bünyedeki bağırıp, çağırma isteğinden sonra kişinin kendince kendine koyduğu teşhistir.
--spoiler--
Deliliği bilmeden aklın sınırları son derece can sıkıcı. Kabul edilemez. Yetersiz.
-tezer özlü.
--spoiler--
aklın sınırlarını zorlamak için yapılan bir eylem filan.**
kendi deneymilerimle baslayayim oradan ana fikre geceriz...
2 haftadir insan surati gormedim. Gordum, daha dogrusu da arkadas surati gormedim diyeyim daha iyi olur. haftada 40 saat calisiyorum, her sabah 6da kalkip spora gidiyorum, 9da is basi, aksam 6da eve donuyorum, bir aksam yemegi yiyip 2 saat dinlenme, basini takip etme, biraz kitap okuma vaktim var. Zaten yalniz yasiyorum, kisaca insanla etkilesim sifir...
Hal bu olunca insan dertlesecek birilerini ariyor. Kafasinin icinde yavas yavas karakterler yaratmaya basliyor. belli bir sure sonra yalniz kalinca, mesela isten eve yururken falan bu karakterlelre dertlesmeye basliyorum. hatta grup toplantlari falan oluyor, kavga mavga cikiyor. Her neyse, yine kontrol bende, en azindan oyle zannediyorum, ama enteresan bir durum...
Yine boyle bir gun, ulan dedim acaba ben deliriyor muyum? Deliler kendi kendine konusur hesabi. boyle bir tartisma meydani olustu kafanin icinde, deliriyor muyum, delirmiyor muyum bunun munazarasi yapildi 5 dk... Dedim kesin kaybettim ben akil saglimi, ulan bunu dusunurken birden "kendi akil sagligindan suphe edenler sagliklidir" muhabbeti geldi aklima.
Oh lan aklim yerindeymis diye rahatladim, ve hep beraber gulmeye basladik. Sonra fark ettimki sokagin ortasinde kendi basima guluyorum. 3. sahsi gozuyle baktim kendime. Tam bir psikopat gibi gozutugumu fark ettim, adam yuruyor, ne kulaklik var ne bir sey durup duruken guluyor. Aha dedim, kesin siyirdik. Komik geldi, bu defa sesli kahkaha atmaya basladim, tam oldu...
Demey calistigim o ki, delirmek guzel bir sey, bol bol kahkaha var...
gün geçtikçe kendimde belirtilerini gördüğüm durduramadığım ve içimi sıkan hastalık belkide, çözüm.
yavaşça zihninizi ele geçiren normalleşmenize engel olan kendinizce çözüm bulamadığınız bu yüzden doktorlara başvurduğunuz ama onlarında çözüm bulamamasıyla kabullenip normal bir hayat hayali umudunuzu tüketen zihinsel iflas.
yada kurtuluş delirdikten sonra hiç bir şey umurumuzda olmayacaksa şayet.
en sancılı kısmı ''deliriyormuyum acaba? '' kısmıdır, bunu ''ben deli değilim'' evresi takip eder, bu evrede tamamlanıp delirmediğimizden emin olunduğunda herşey, normal karşılanmaya başlandığında eylem yerine getirilmiştir, artık korku, dert, tasa yoktur, mutluluğun saf halidir.
hiçbir şeyi "normal" algılayamamak. buradaki mesele, hiçbir şeyin "normal" gelmemesi. yani elinize bakarsınız, duvara, küpeşteye, kitaba, kitabın sayfalarına, selülozu düşünürsünüz, ben bu klavyeye niye basıyorum? bu sesler niye çıkıyor klavyeden ve farklı tuşlardan niye farklı sesler çıkıyor? kimi tanıyorum, kimi biliyorum? kimi görüyorum, kimi seviyorum ve neden? neden karnım acıkıyor ve neden enerji harcıyorum? neden ölmek zorundayım, neden yaşıyorum?
delirmek,
deli olmaktan
farklıdır.
bunun ayırdına kim vardıracak peki sizi? ben mi? belki. peki bana güvenecek misiniz bu konuda? ben açıklamamı yaparken, sizin bu açıklamayı okuyacağınız ânı düşünüp sizin bu ân içerisinde beni kaale almaz bir halet-i ruhiyeye büründüğünüzü muhtemel görüyorsam neden bu açıklamayı yapayım? sırf, bir kişi için mi? o potansiyel bir kişi? beni anlayacak, beni samimi bulacak ve beni içselleştirecek bir kişi için mi? evet, bütün ömrümüzü hep bir kişi, o özel kişi için yaşıyoruz. ama delirmek, işte delirmek, sizi o özel kişiyi aramaktan vazgeçirtebilir. peki, özel kişiyi aradığımızın farkında olmayanlara ne demeli? allah onları ıslah etsin. kim? allah? pardon, ne dedim? allah. evet. yüce rabb.
deli olmak, artık önemsememektir.
delirmek, fazla önemsemektir.
ve delirmek, bir süreçtir.
delirmek, geri döndürülebilir bir süreçtir.
tabii tamamlanmadıysa. tamamlandıysa, artık çok mu geç? kapitalizmin kollarına atıldıysanız, bir fahişesiniz artık.
deliliğin özgürlüğüne de el koyulan bu çağda, insan delirmeye bile korkar oldu. ama delirirken korkmaz. deli olduktan sonra, o hapishaneler insanın kabûsu olur.
