shakespeare'in 66. sonesinde gecen insani söyle bir düsündüren dizedir.
efendim malumu aliniz sanat ve sanat eserlerinin temeli esas olarak yaratiliciktir. yaratiliciliğin en iyi oldugu ve verimli oldugu mekanlar bu işi yapanlarin korkmadan ve yildirma tacizlerine maruz kalmadan yapabilmeleridir.
cünkü eserlerde ilham payi korunma payindan düşük olursa eger sanat eserlerindeki sanatcinin özgünlüğü yok olur.
cünkü korunma güdüsü fabrikasyon üretime sebebiyet vermekle beraber kişinin kendisine asmasina farklilastirma cabalarina ve deneysellesmesine ket vurmaktadir.
işte bu suretten dolayi kişiler beyin sikilmesinden ve daha beteri can derdinden dolayi - evladu ayal yoksa yikilasi haneye kira takip kacsa bile hiç olmazsa istikbalde korkmadan yazabilme ümidi var- işi ya karl valentinlik yapmaya birakmakta yahut eski yaptiği işleri tekerür etmektedir.
en fecisi ise dogru bildiği hakikatleri - adam akıllı elestiriler haric- olasi dangalakca elestiriler ve karalama kampanyalarindan kacinmak için suya ve sabuna bol bol dokunurlar.
ihtiyat dehayi öldürür. bir sanatciyi sanati var eden dehadir.
ammavelakin fabrikasyon caginda dehalar sizlere ömür olmakta ve hatta 19. yüzyilin son dönemindeki üretimin fersah fersah geride kalmaktayiz.
bu yasanilan post modern ortacağ döneminde bireyler sanatin kalite olarak tavaninin düsük olmasindan ötürü ne yazik ki yaşamdan haz alamamaktadir.
bu yuzden dolayi bireyler mutlulugu maddi varliklarda ve günlük hazlarin bokunu cikartmayla gidermekte ve bu suretle ne yazik ki karamsarliğin doruklarinda gezmektedirler.
işte bir bakıma su gunlerde yasadiğimiz arabesk cagin nedeni budur.
ama olsun varsin devlet sagolsun, bireyler zebun olsun.
