Ailenin en büyük insanının hayatını kaybetmesiyle oluşan boşluğun adıdır.
Baba tarafından dedemi hiç hatırlamıyorum, ben doğmadan vefat ettiği için ama diğer dedemi kaybettiğim gün dün gibi aklımda olandır. 7. sınıfta bir dershane çıkışı tüm kalabalığın bizim evde olmasıyla birlikte aklımda oluşan tek soru bir şeylerin yolunda gitmediğiydi. Nihayetinde benden saklamaları artık çok geçti, o vakit bizimle yaşayan ve hayata veda etmeden önceki tüm son anlarına şahit olduğum büyüğümün artık oluşacak yokluğu alışılacak gibi olmasa da yıllar geçmiş üstünden, 10 yıl, dün gibi gelen ama geçmişin hiç unutulmayan zamanları. Her hatırlandığında iç acıtan olaydır.
küçükken* başıma gelendir. dedesinin yanında büyümüş biri olarak, ölümün ne demek olduğunu zihnen tam kavrayamadığım yaşlarda başıma gelmişti. bana her şeyi ilk öğreten o olmuştu. okula başlamadan bile okuma yazma öğretmişti bana. aniden oldu;
hastaneden getirdiler, sabaha çıkamaz bari evinde teslim etsin ruhunu demiş doktor. bekliyorduk gece. teyzemler falan gelecek uzaktan, dedemde onları beklercesine bekliyordu. beni zorla uyuttular, çocuksun bu saate kadar oturulmaz dediler. kızdım biraz, biraz da üzüldüm ama karşı koyamamıştım.
sabah uyandığımda misafir odasında yerde yatıyordu, beyaz bir şey örtmüşlerdi üzerine, göstermiyorlardı bize. teyzemler yetişmiş ölmeden, onlar gelmiş az sonra vefat etmiş dedem. yalan gelir derler ya ölüm öyleydi işte kimse kabullenemiyodu. tanık olduğum ilk ölümdü.öylesine alışkın değilim ki üzülememiştim bile. anlayamıyordum zaten bir daha onu göremeyeceğimi kavrayamamıştım. gömdüler dedemi o gün. kaç sene geçti üzerinden, haliyle unutuyor insan. ölümü de ölenleri de.
sikimde bile olmamıştı. oğlum insan 104 yıl yaşar mı? yaşadı işte. bir de ölümden çok korkardı rahmetli. amına koyım sikmişin atmışın torununun torununu gördün daha ne istiyon hacı? neyseki ikinci milenyumu görmeden öldü rahmetli.
yanında büyümediğim sadece yazları gördüğüm halde çok etkileyen bir ölüm olmuştu. hastahaneye yattığında daha küçük bir çocuk olmama ve okul rağmen yanına gitmiştim her yaz gittiğim yere sonra buraya getirdiler kendinde değildi bu dünyayla bağlantısı kesilmişti ve bir gün o haber geldi. o nasıl bir insandı bana iyiliği efendiliği gösteren herkesin istediği sevimli bir dedeydi. herkesin de sevdiği saydığı tanıdığı bir insandı yaşadığı yerde öyle güzel bir insandı. yanında büyüyenler çin bu daha da zor bir durum.
Eğer yanında büyüdüyseniz, sevdiğiniz her şeyde bir anısı varsa, ailede ciddiye aldığınız ve sizi ciddiye alan tek insansa, çok fena koyar sözlük.
Düşünmek yetti bak gözlerim doldu yine, bazen yaslanıyor diye oturup ağlıyorum.
yanında büyüdüyseniz şüphesiz çok etkileyecek ölümdür.ölümünden 10 yıl sonra doğan oğlunuza onun adını vererek sevginizi bir kez daha gösterme şansı bulursunuz.
kültürümüzdeki otuzunu devirdikten sonra evlenmek tercih edildiği için hiç yaşamadığım durum. yani iki dedem de ben doğmadan öldüğü için bu acıyı hiç tatmadım ama buna karşılık hiç dedem olmadı.
anneannem ise uzun yaşadı ama ben kendimi bildim bileli yardıma muhtaç bir kadındı, bir hastalığı falan yoktu allah'tan ama kadın yaşlılıktan hareket edemiyordu lan, artık kaç yüzküsür yaşında ölmüştü bilmiyorum. türkçe bilmese bile sevgisini gösterirdi her daim. babaannem de çok yaşlı bir insan, kimliği cumhuriyet kurulmadan önce doğduğunu söylüyor ama kadındaki enerji bende yok. yediklerine dikkat etmeye devam ettiği sürece yüzü devirir gibime geliyor. dedelerim niye bu kadar dayanamadı bilmiyorum.
ulan nereden nereye geldik ya. allah herkese uzun ömürler versin diyerek bu yazıyı noktalayayım bari.
bugün tam 2 sene oldu. sabahtan beri kendimi kandırarak aklıma gelmesin diye türlü meşgalelerle içimde ki burukluğu atmaya çalışmaktan sıkılıp kendimi bazen erik topladığımız bahçemizde bazen birlikte top oynadığımız caminin önünde bazen beraber çıktıgımız minarede bazen de birlikte yaptığımız tornette buldum. ama sözümü tutuyorum merak etmeyesin. işte böyle şeyler sözlüğe sığmazlar.
Benim için tam manasıyla yıkım olmuştur.
05.01.2013. Dedem koah hastasıydı. Son zamanlar durumu çok ağırlaştı. Yoğun bakıma aldılar. içeri girmek yasak, kapıdan görebildim 5 saniye kadar. El salladım öptüm uzaktan. O da aynı şekilde karşılık verdi. O günün gecesi saat 11de dayımı aramışlar. O da teyzemi, teyzem de annemi.
O kadar çok özlüyorum ki, motoru vardi iyiyken kuzenimle beni gezdirirdi. Marangozdu, bize sürekli bir şeyler yapardı. Seni çok seviyorum ve özlüyorum dedem.
babab calistigi icin herseyi ondan ogrenmissindie. dualari felsefeyi hayattan zevk almayi kitap sevgisini dalga gecmeyi insanlara kufur etmeyivs. kimi gece telefon edip gozyaslari icinde neden diye sorarsin da soyleyeceklerini anlar "dur sana makbul bir dua edeyim de ferahlayasin" der sonra da ekler, "kari milletine cok aldirma biri gelir biri gider" der. o oldugunde artik yaslandiginizi anlarsiniz.
yozgat'ın boğazlıyan ilçesinde tek katlı evin demir kapısına dayanmış, dedeme bakıyordum. hastaydı yatıyordu. durumu kötüydü. başında doktor doktorun yanında anneannem. elini tutmuştu dedemin. ben ise kapının kasasına yaslanmış yalnızca başım evin içinde. dedem titriyor, ağzından köpükler geliyor hırıltıyla beraber. anneannem kelime-i şahadet getirtmeye çalışıyor. koca evde soğukkanlı iki kişi vardı. "nenem" ve ben. doktor biraz sonra başını kaldırdı nefes aldı. karşısındaki duvara baktı ve başınız sağolsun dedi. ben dışarıdaki koltuğa düştüm dakikalarca ağladım. cenaze yıkanırken ağladım, helvanın kokusu etrafa yayılınca ağladım, şu an ağlıyorum. doktor kimseyle göz teması kurmadı ve çıktı gitti. yanımdan geçerkenki rüzgarı o bozkırın ortasında o ağustos ayında yaktı tenimi. kavruldum. bana dedemden yalnızca bir bıçak ve bir serkisof cep saati kaldı. esentepe köyüne, defin işlemleri için gittik. konvoyun en sonundaki torostaydım. dayımın o eski lacivert torosu o şekerpancarı taşına taşına yama tutmaz hale gelmiş yolda ilerlerken ilk kez sarsıntıdan şikayet etmedim. virajlarda o yeşil araca baktım. boğazlıyan belediyesi yazıyordu üzerinde. hay lanet boğazlıyan. köye ulaştık. beni girşteki o eski mezarlığa sokmadılar. beni hep kovalayan o kötü kadın boynuma sarıldı yusu emmi de gitti geberiik diye ağlamaya başladı. kahroldum. babamın yanaklarında iki damla yaş gördüm. biricik dedem ölmüştü. nefes alamıyordum. başımı kaldırdım sağa baktım. beyaz bir "yük" eruh'ta şehit düşen oğlunun yanına, toprağa bırakılıyordu. gözlerimi az kaydırdım, annemi gördüm. iki arkadaşı kollarına girmişti. saçları dağılmış, yüzü ağlamaktan şişmiş, tanınmaz hale gelmişti. annem için ağlamak istedim ama ağlayamadım. bütün gözyaşlarımı dedeme dökmüştüm...
hayatımda ilk kez musalla taşında gördüğüm dedemin ölmesi çok da etkilememişti beni. 0-10 yaş aralığındaki her hangi bi sabinin de ölen dedenin ardından karalar bağlaması da bi hayli saçma gelir bana.
ben küçükken rahmetli oldun hayal mayal hatırlıyorum. bi keresinde beni namaza götürmüştün sırtına cıkıp çok eğlenmiştim. eve geldiginde ise anneme kızmışsın. herkes torununu namaza götürüyor bizimkisi sırtıma cıkıyor diye * bide çarsıdan geldiginde aldıgın cubuk krakerlerin paketini cebinin ucundan cıkarırdın. erken öldün be dede daha cok şey paylaşabilirdik. arkandan rahat uyu diye dua eden bir torunun var umarım dualarım kabul oluyordur.
