inanılır gibi değil gerçekten. bugün rahmetli dedemin hikayesini hepiniz biliyorsunuz artık. ambulans şoförü durdu işte. hep beraber indik araçtan. kameralarda vardı işte orda. göğsümüzü gere gere, kameralara bakarak atamızı anıyorduk ki ambulansın içinden dedem haykırdı;
- nerdesin lan puşt?
+ dede atayı anıyoruz. saat 9'u 5 geçiyor. kameralar da var.
- çabuk beni de getir oraya.
dedemi de alıp sedyeyle getirdik oraya. sedyeyi kaldırıp ona da saygı duruşu yaptırdım. ağlayamıyorum cimmiklesene beni dediğinde ona karşı son görevimi de yerine getirdim. inanmayanlar atv ana haberi izleyebilir.
