en son büyük usta gazanfer özcan'ın cenaze töreninde, torununun dedesine harika bir dede-torun ilişkisi yaşattığı için teşekkür ettiğinde tekrar aklıma geldi dedem. uzun uzun düşündüm. ama bir türlü karar veremedim. bir dede torununa karşı, neden mesafeli olur diye. bazen kendimi kandırdım bürokrat olduğundan * mesafeli davranıyordur diye. ama o da değildi. başka bir şey olmalıydı. küçük olmama rağmen iyi hatırlıyorum. 8-9 yaşıma kadar dedeme abi dediğimi, dede dedirtmemişti cünkü. babam ve oğlum filminde bu sahneyi aynen gördüğümde çok ağlamıştım. ama ne yapayım dedim dedem bu şekilde. sonra oturup düşündüm ya annem gibi olsaydı ilişkimiz dedemle diye. hadi benim dedemdi ya annemin; bir kız çocuğu için hayatının ilk erkeğidir babası. ama annem de babasıyla o da annemle sizli bizli konuşuyordu.hem de aralarında hiç bir küskğnlük, dargınlık olmamasına rağmen. sonra halime şükrettim. canım sıkıldığımda benimle üzülen, sevincime ortak olan annem ve babam olduğu için. keşke hafta sonları beraber tavla oynayacağımız, canım sıkıldığında arayıp derdimi anlatacağım, üniversiteden mezun olduğumda telefonda ona bunu haykıracağım ve herkes gibi er yada geç öldüğünde ardından ağlayacağım, yas tutacağım bir dedem olsaydı. keşke.
