babab calistigi icin herseyi ondan ogrenmissindie. dualari felsefeyi hayattan zevk almayi kitap sevgisini dalga gecmeyi insanlara kufur etmeyivs. kimi gece telefon edip gozyaslari icinde neden diye sorarsin da soyleyeceklerini anlar "dur sana makbul bir dua edeyim de ferahlayasin" der sonra da ekler, "kari milletine cok aldirma biri gelir biri gider" der. o oldugunde artik yaslandiginizi anlarsiniz.
Benim için tam manasıyla yıkım olmuştur.
05.01.2013. Dedem koah hastasıydı. Son zamanlar durumu çok ağırlaştı. Yoğun bakıma aldılar. içeri girmek yasak, kapıdan görebildim 5 saniye kadar. El salladım öptüm uzaktan. O da aynı şekilde karşılık verdi. O günün gecesi saat 11de dayımı aramışlar. O da teyzemi, teyzem de annemi.
O kadar çok özlüyorum ki, motoru vardi iyiyken kuzenimle beni gezdirirdi. Marangozdu, bize sürekli bir şeyler yapardı. Seni çok seviyorum ve özlüyorum dedem.
bugün tam 2 sene oldu. sabahtan beri kendimi kandırarak aklıma gelmesin diye türlü meşgalelerle içimde ki burukluğu atmaya çalışmaktan sıkılıp kendimi bazen erik topladığımız bahçemizde bazen birlikte top oynadığımız caminin önünde bazen beraber çıktıgımız minarede bazen de birlikte yaptığımız tornette buldum. ama sözümü tutuyorum merak etmeyesin. işte böyle şeyler sözlüğe sığmazlar.
kültürümüzdeki otuzunu devirdikten sonra evlenmek tercih edildiği için hiç yaşamadığım durum. yani iki dedem de ben doğmadan öldüğü için bu acıyı hiç tatmadım ama buna karşılık hiç dedem olmadı.
anneannem ise uzun yaşadı ama ben kendimi bildim bileli yardıma muhtaç bir kadındı, bir hastalığı falan yoktu allah'tan ama kadın yaşlılıktan hareket edemiyordu lan, artık kaç yüzküsür yaşında ölmüştü bilmiyorum. türkçe bilmese bile sevgisini gösterirdi her daim. babaannem de çok yaşlı bir insan, kimliği cumhuriyet kurulmadan önce doğduğunu söylüyor ama kadındaki enerji bende yok. yediklerine dikkat etmeye devam ettiği sürece yüzü devirir gibime geliyor. dedelerim niye bu kadar dayanamadı bilmiyorum.
ulan nereden nereye geldik ya. allah herkese uzun ömürler versin diyerek bu yazıyı noktalayayım bari.
yanında büyüdüyseniz şüphesiz çok etkileyecek ölümdür.ölümünden 10 yıl sonra doğan oğlunuza onun adını vererek sevginizi bir kez daha gösterme şansı bulursunuz.
Eğer yanında büyüdüyseniz, sevdiğiniz her şeyde bir anısı varsa, ailede ciddiye aldığınız ve sizi ciddiye alan tek insansa, çok fena koyar sözlük.
Düşünmek yetti bak gözlerim doldu yine, bazen yaslanıyor diye oturup ağlıyorum.
yanında büyümediğim sadece yazları gördüğüm halde çok etkileyen bir ölüm olmuştu. hastahaneye yattığında daha küçük bir çocuk olmama ve okul rağmen yanına gitmiştim her yaz gittiğim yere sonra buraya getirdiler kendinde değildi bu dünyayla bağlantısı kesilmişti ve bir gün o haber geldi. o nasıl bir insandı bana iyiliği efendiliği gösteren herkesin istediği sevimli bir dedeydi. herkesin de sevdiği saydığı tanıdığı bir insandı yaşadığı yerde öyle güzel bir insandı. yanında büyüyenler çin bu daha da zor bir durum.
sikimde bile olmamıştı. oğlum insan 104 yıl yaşar mı? yaşadı işte. bir de ölümden çok korkardı rahmetli. amına koyım sikmişin atmışın torununun torununu gördün daha ne istiyon hacı? neyseki ikinci milenyumu görmeden öldü rahmetli.
küçükken* başıma gelendir. dedesinin yanında büyümüş biri olarak, ölümün ne demek olduğunu zihnen tam kavrayamadığım yaşlarda başıma gelmişti. bana her şeyi ilk öğreten o olmuştu. okula başlamadan bile okuma yazma öğretmişti bana. aniden oldu;
hastaneden getirdiler, sabaha çıkamaz bari evinde teslim etsin ruhunu demiş doktor. bekliyorduk gece. teyzemler falan gelecek uzaktan, dedemde onları beklercesine bekliyordu. beni zorla uyuttular, çocuksun bu saate kadar oturulmaz dediler. kızdım biraz, biraz da üzüldüm ama karşı koyamamıştım.
sabah uyandığımda misafir odasında yerde yatıyordu, beyaz bir şey örtmüşlerdi üzerine, göstermiyorlardı bize. teyzemler yetişmiş ölmeden, onlar gelmiş az sonra vefat etmiş dedem. yalan gelir derler ya ölüm öyleydi işte kimse kabullenemiyodu. tanık olduğum ilk ölümdü.öylesine alışkın değilim ki üzülememiştim bile. anlayamıyordum zaten bir daha onu göremeyeceğimi kavrayamamıştım. gömdüler dedemi o gün. kaç sene geçti üzerinden, haliyle unutuyor insan. ölümü de ölenleri de.
Ailenin en büyük insanının hayatını kaybetmesiyle oluşan boşluğun adıdır.
Baba tarafından dedemi hiç hatırlamıyorum, ben doğmadan vefat ettiği için ama diğer dedemi kaybettiğim gün dün gibi aklımda olandır. 7. sınıfta bir dershane çıkışı tüm kalabalığın bizim evde olmasıyla birlikte aklımda oluşan tek soru bir şeylerin yolunda gitmediğiydi. Nihayetinde benden saklamaları artık çok geçti, o vakit bizimle yaşayan ve hayata veda etmeden önceki tüm son anlarına şahit olduğum büyüğümün artık oluşacak yokluğu alışılacak gibi olmasa da yıllar geçmiş üstünden, 10 yıl, dün gibi gelen ama geçmişin hiç unutulmayan zamanları. Her hatırlandığında iç acıtan olaydır.
Son 2 aydır her sabah haberiyle uyanacağımızı düşünüyordum. Telefon çalacak. Dede ölecek.
Sonra; planlar ters gitti. Bu sabah dedemi görmek in hastaneye gittim. Dedemi görmek için memleketten gelen misafirlere eşlik etmek için.
Umuttepe. Adı umut umut da ordan aldığım acı haberlerin ardı arkası hiç kesilmedi.
Dedem. Şu an bir cenaze arabasında. O tabut nasıl çirkin.
Kendimi hazırladım sandığım acı, nasıl da hazırlıksız yakalıyor insanı. Halbuki annem sarma yapmıştı. Hiç olmazsa ağzına iki tane atarsın diye. Hani sana iki lokma yedirirken; benim serumum var kuzum, sen ye sen dersin de 3 5 tane sarma yerim diye kahvaltı hayali kurdum yolda.
Seni alıp eve götürücem, incir ağacının altında oturup Ağustos ta kara incir yiyeceğiz demiştim. Ben hala sözümdeyim sen nereye gidiyorsun?
Bu sene fındık parasını bana verecektin, kandırdın mı dede beni?
ne kadar hazirim desende o an geldiginde yikiliverir tum direncin. ilk kez bir yakinini kaybetmenin verdigi aci ne tarif edilemez birseymis, onda ogrendim.. oldukten sonrasi daha sancili, evi yerine mezarini ziyaret eder, tak basiniza konusursunuz onunla. ama onun basucundayken hissediyorum yanimda oldugunu. oyle boyle laftan bir hissediyorum lafi degil bu, ciddi ciddi tuhaf oluyorum ve huzur doluyorum sonrasinda. ve sonrasinda hayata ceki duzen geliyor, dedem yanimda olsaydi daha cok calismami isterdi sunu bunu isterdi diyerek silkeleniyorsunuz. dunyevi seylere olan uzaklik zamanla daha da arttigini hissediyorsunuz, maneviyati guclendiriyorsunuz.
vr farkediyosunuz ki onun yoklugu bile hayatinizda sanki varmis gibi sizi hep iyiye yonlendiriyor, onun huzuruyla doluyorsunuz. ve ben sana layik olmaya calistikca senin mutlu oldugunu biliyorum benim herseyim dedecim. iyi ki var oldun. canimsin dedin bana son kez ve o olumden saatler onceki son cumlelerinden biriydi. ah bilsen nasil ozluyorum seni. ama sen hep yanimdasin biliyorum.
herkes benim kadar sansli olup dunya iyisi bir dedeye sahip olabilse keske. sen benim ikinci babamdin, hep var olandin hep destek olandin. sevgin oyle guzel ki icimde. en iyi sen bilirsin beni..
babam hep demisti deden artik yaslandi senin universiteyi bitirmeni bekleyemeden vefat eder,kendini hazirla diye. ve dedemin hayattaki tek istegi benim mezuniyetimi gormekti. 'ben olursemde sen mezun kiyafetinle gelceksin yanima, ilerde is sahibi oldugunda da is kiyafetlerinle gorucem seni' derdi hep dedecim.
ve goremedi.. ama sozum var gelecegim yanina ve dik durucam hayatta hep senin istedigin gibi.
