çoğu yazar yaşamıştır. yazarlarla sınırlandırmayalım, çoğu insan yaşamıştır yani. insanlar aptal yaratıklar. Bazı konularda en önde bayrak tutanıyım, konu dışıdır...
saatler dakikaları kovalıyor kapkaranlık gecede;
uykusuz, umutsuz, huzursuz gözlerim..
ve senin yokluğunda, köşede duran sazımdan
çıkan her bir ses, sensiz boş bir nefes..
gelmesen diyorum düşlerime;
özlemek istemiyorum artık hiçbirşeyi..
özlemek istemiyorum artık seni..
özlemek..
istemiyorum artık seni..
istemiyorum seni..
Artık kimse için hiç bir çabam yok.. Ki gerek de yok.. Kime değer verip biraz üzerine düşsem, iki hal hatır etsem kendini bir halt sandı.. Yerle ayaklarının arası açıldı.. Pervasız konuşanlara karşılık verip hakkımı korumaya kalksam seslerinin volümleri tavan yaptı.. Beni eleştirirken herkes, her şeyi kendine mübah, ben eleştirmeye kalksam günah sayıldı.. Sonra dedim ki kendime, yaa bu işler böyle işte.. Tevazu sahibi oldun gerçek sanıldı, hakkını aradın suçlu sayıldın.. iki değer verdin, kendin değersizleştin.. Eleştirdin, eleştirilirken buldun kendini..
Demek ki neymiş, varsa bir atımlık barutun kendine sakla.. Varsa zamanın kendin için harca.. Varsa verecek değerin, ver kendine son damlasına kadar.. Ve her şeyi unut, ama kendini asla ihmal etme.. insanların çoğu böyle, estetiksiz kaldırılsın istiyorlar bir yerleri.. Sen plastik cerrahi değilsin, bırak oturdukları sandalyede kalsın üzerine oturdukları beyinleri.. Değerli olanlar ve değer verenler zaten her şartta seninle..
Değmeyenleri düşünme bile..
Ve hatta kim varsa;
Kes bileti, yolla cehennemin dibine!..
bu, bazen insanın elinde olmadan yaptığı eylem oluyor. bir anda kendini dalmış ve düşünceli buluyorsun. o anda üzülüyor oluyorsun, keşkeler diyorsun. sonra birden aklına onun gerçekten değmediği geliyor, kendine sinirlenip bir kat daha üzülüyorsun. dolayısıyla seni sevenleri de üzüyorsun. Sevenlerin sen mutlu ol diye, yüzün gülsün diye çırpınıyorlar. eee yine üzülüyorsun. en iyisi insanları hayatına tamamen almadan önce onları iyi ölçüp tartmak o da kolay değil. en azından benim için yapılması zor.
bu duyguya çok aşina olmuş biri olarak artık tam tersini söylemenin vakti geldiğini düşündüğüm durum. şöyle ki; insanın hayatta ki en büyük manevi özgürlüklerinden biri de, hiç değmeyeceğini anladığı bir insan için artık üzülmemektir. ama bu üzülmemek o kahrolsun, için içini yesin demek değildir. kendin için üzülmemektir. kendini harap etmemektir. hem değmeyen insanı hem de kendinizi kendi haline bırakmak en sağlam cevaptır.
