dayı, arkadaş gibidir. amca, amca gibi. dayı, kuzum der. amca, yeğenim.
dayıyı daha çok seversin, ama en çok onla küs kalırsınız. amca onun kadar sevilmez ama küs olmaz. baba faktörü burda ön plana çıkar işte.
Ben dayiyim. Yegenime amcasindan daha uzagim ama bu benden degil ayri sehirlerde yasamamizdan kaynakli. Dayi sanki daha resmi gibi. Kendi dayim da oyleydi. Tabii bu durum subjektif. Boyle olmayan da vardir.
amcam kekeleyerek konuşur ( ona göre beyni dilinden hızlı çalıştığı için öyle )
dayı diksiyonu düzgün üniforması olan yakışıklı mı yakışıklı bir komutandır.
ikisiyle alakalı en büyük fark, ninelerin dedelerin öldüğü zaman ortaya çıkar. ortada iyi veya kötü büyüklerden bir miras bırakıldıysa, en çok bu ikisinden çekersiniz.
dayı sinektir, uyuzdur, yerine göre iyidir, marjinaldir ama kılkuyruktur.
amca sığırdır, fırlamadır, artniyetlidir, yavşağın önde gidenidir, malaktır, amca olması orospu çocuğu olduğunu değiştirmez, karı gibi kaçar, kıçı başı oynar...
dayıların amcalara göre daha yakın hissedilmesinin en büyük nedeni "annelerdir". çünkü anne, kendi erkek kardeşini ailenin içine rahatça alırken amcaya karşı hep mesafeli davranır. bu mesafeyi babanın kaldırma imkanı yok gibidir.
yoksa amcalar candır. dayılar hep sorun kaynağıdır.
anneler, dayılara sağladıkları rahatlığı amcalara da sağlasalardı, amcaların imajı da iyi olurdu.
eskiden amca üstündü.
eski kafa gelenekçi ailelerde amca aileden sayılırdı dayı sadece annenin kardeşiydi.
artık o dönem bitti.
şimdi kişiye göre değişiyor artık.
yeri gelir dayı candır yeri gelir amca can olur.
