bir erkek çocuk annesi olarak, üzülerek söylüyorum ki, anne tarafı her zaman daha yakın oluyor yeğenlere. dolayısıyla dayılar amcalardan daha çok seviliyor. dayım beni görünce sarılıp öper, kucaklardı. amcam sadece elini uzatıp öptürürdü.
kişiliğe göre değişcek farklardır. şahsen kendi amcamın suratına görmek istemezken yakınımda amcası için ölücek kişilerde görebiliyorum. kişiden kişiye değişir diyorum sözlük.
ama bizim ailede durum hep tam tersi oldu. dünyanın en saf, en iyi adamıydı rahmetli amcam. merhametli, sevecen, tam bir baba gibi. iki dayım ise oldum olası hep buzdolabı gibi davrandılar. ne telefon, ne ziyaret.
tercih hakkım olsaydı, olağan dışı bir durum ama "kesinlikle amcam" derdim.
Ama amcaya göre daha samimi, daha güvenilir, daha eğlenceli olacağını bu halde bile hissedebiliyorum. Amcalarımla daha şöyle oturup bi maç muhabbeti bile yapabilmiş değilim.
dayılar erkek çocuk için genelde benzer özellik içerdiği için gizli kahraman olurken,amcalar ise sadece baba yarısıdır ve Emrah'ın filmlerin den sonra pek sevilmediler...
dayılar duldur evlenmeden ilişkilerini yaşarlar. küflü bir yaşantısı vardır. bayramdan bayrama görüşülür. pek kahale alınmaz.
amcalar evlidir. karısı ikinci çocuğa hamiledir. mutlu bir yaşantısı vardır. tüm gün beraber olduğunuzdan aranız iyidir. baba yarısıdır.
