ama bizim ailede durum hep tam tersi oldu. dünyanın en saf, en iyi adamıydı rahmetli amcam. merhametli, sevecen, tam bir baba gibi. iki dayım ise oldum olası hep buzdolabı gibi davrandılar. ne telefon, ne ziyaret.
tercih hakkım olsaydı, olağan dışı bir durum ama "kesinlikle amcam" derdim.
kişiliğe göre değişcek farklardır. şahsen kendi amcamın suratına görmek istemezken yakınımda amcası için ölücek kişilerde görebiliyorum. kişiden kişiye değişir diyorum sözlük.
bir erkek çocuk annesi olarak, üzülerek söylüyorum ki, anne tarafı her zaman daha yakın oluyor yeğenlere. dolayısıyla dayılar amcalardan daha çok seviliyor. dayım beni görünce sarılıp öper, kucaklardı. amcam sadece elini uzatıp öptürürdü.
dayı her zaman daha eğlenceli ya da gezicidir amcalar ağır ve otoriterdir. dayınızla sevgilinizi arkadaşlarınız tanıştırırken zamanı gelince çoluk çocuğun elinden tutup eşinle amcanın elini öpmeye gidersin işte fark budur.
