anne veya babayı kaybetmek,
küçük bir çocuğun ölümüne tanık olmak,
kanser tedavisi gören birinin durumuna şahit olmak,
acı çeken birine yardım edememek,
bir şeyleri mahvettiğinin farkına yıllar sonra varmak gibi...
Ne kötüdür insanın aklıyla yüreği arasında çaresiz kalması.
Ne kötüdür an kadar yakın,
bir asır kadar uzak olması.
Ve bilir misin?
Ne acıdır insanın bildiğini anlatamaması…
"Ben” deyip susması, “Sen” deyip ağlamaklı kalması...
Ölen yakınını yıkamak, kefenlemek üstüne toprak atmak, su dökmektir. Onun ölümünü haber aldığın o andır.
Düşüncesi bile insanda burukluk oluştururken yaşayanlar yıkılır lar..
