türkiyede yaşıyorsan ve türkçe müzikle uzaktan yakından ucundan azıcık alakan varsa ve sen ''crossing the bridge the sound of istanbul'' u izlemediysen hayatının yüzde on u gitti arkadaşım. şaka yapmıyorum harbiden gitti..
fatih akının yönetmenliğini yaptığı, istanbul un populer ve yeraltı müzik kültürünü inceleyen, 2004 yapımı kalitli belgesel. alman müzikolog alexander hacke nin istanbulun tınısını aramak için yollara düşmesiyle belgesel başlar, olaylar gelişir. sırasıyla baba zula, orient expressions, duman, replikas, erkin koray, ceza, ayben, istanbul style breakers, mercan dede, mevlevi selcuk, brenna mccrimmon, klarnet kompedanı selim sesler, siyasiyabend, nur ceylan, aynur doğan, orhan gencebay, müzeyyen senar ve sezen aksunun performans ve görüşlerine yer verilir. çekimleri ve görselliği bir kenara bırakılıp şarkılar sırayla dinlenmesi halinde bile inanılmaz keyif verebilen bir yapım olmasına, fatih akın faktörü eklendiğinde gerçekten izlenmesi gereken bir belgesel ortaya çıkmış. istanbulun büyüsünü istanbulun dışından biri olan fatih akının bu derece iyi aktarması şaşırtıcı. izlenmesi şiddetle tavsiye edilir.
mekanlardan beyoğlu, odakule civarı...
akşamüstlerinden, yaz...
güneş birazdan batacak acele et, aslında etme. sakin...
güzel bir ses geliyor, bak! çık dışarı. ses'e git...
sokağın sesine, batan güneşin rengine eşlik eden bu güzel şarkıyı duy.
alkol alır mıyız?
(...)
"hiç, hiçbir şey bilmiyorlar,
bilmek istemiyorlar
şu cahillere bak
dünyanın sahibi onlar."
arada canım sıkıldığında izlediğim, bazen sadece dinlediğim bu lezzetli istanbul hatırası filminin, bendeki en güzel hatırası siya siyabend 'in hayyam'ı çalıp söylediği işte o enfes sahne.
aynur dogan ın hamamda soylediği ahmedo mest eder insanı. ayrıca kanadalı bir ablamız olan brenna maccrimmon ın turkcesi ve sesinin sarkıya * olan uyumu da ilgi cekmektedir.
ilginç bir şekilde bu film bana türkiye müziğinin daha ziyadesiyle azınlıklarımız tarafından sırtlandığını düşündürtmüştür. yani çoğunluk olan sünni-türk topluluktan ziyade, hem klasik türk müziği hem balkan ekolünde çingenelerin hâkimiyetini görüyoruz. neredeyse bütün enstruman üstadları (klarnet, darbuka, keman) çingeneler. diğer taraftan geleneksel halk müziğinin ve bağlama kültürünün taşıyıcısı aleviler. orta anadolu'daki "bozlak" geleneği bile yerleşik olanlarca icra edilmiyor, "abdal" adı verilen ve kız vermekten imtina edilen bir topluluğa taşere edilmiş. bir taraftan da hem arap hem de yöresel-etnik müzikleriyle kürtler geliyor. bütün bunların sebebi ise sünni-türk toplumunun bütün bu "eğlence" meselesini taassup nedeniyle hakir görüyor olmasıdır sanırım. durum ancak etnik aidiyetlerin ve geleneklerin önemsizleştiği büyük şehirlerde değişiyor (şehirli rock ve hiphop). ancak bu "şehirli" müzikte, filmde izlediğimiz gibi, etnik aidiyetleri kozmopolit bir potada erittiği ölçüde güzel ve ilgi çekici.
filmde konuşmacı olan adamın tarz olarak fatih akına benzediği gözlerden kaçmayan süper güzel ve orjinal, belgesel tadında bir film.. bu adam tartışmasız türkiyenin film alanında en iyi iş çıkaran adamlarından biridir.. türk ezgilerinden tutkulu bir şekilde bahsetme havasıda ayrı bir mükemmeldir...
fatih akının 2005 yılında çektiği,istanbulun barındırdığı underground müzikal hayatı yeryüzüne çıkarmaya amaçlayan bir film.filmde babazula,duman gibi gruplarla röportajlarda yapılıyor.film türkçeye istanbul hatırası olarak çevrilmiştir
"bir şehri tanımanın en iyi yolu,o şehrin müziklerini tanımaktır" diye yola çıkan ve gerçekten istanbul'un müzik kültürünün dolayısıyla yaşam kültürünün aslında bizim populer kültürle dağlanmış gözlerimizin ne kadar ardında ve sanıldığından ne kadar görkemli olduğunu gösteren bir başyapıt.
