harabeye dönmüş kulübeden çıktı. ormandaydı ve elleri kanlıydı. bütün kasabaya korku salan katili sonunda bulmuş öldürmüştü. arkadaşının intikamını nihayet almıştı. huzurluydu. o sırada telefonu çaldı arayan annesiydi. telefonu açtı. annesi acıyla haykırıyordu.
öldürdüğü o kadar insanı düşünürken bir anda kapısı bir,iki,üç belki de 5-6 kişi tarafından yumruklanmaya başladı.iki seçeneği vardı ya tetiği çekip beynini sonsuzluğa postalayacaktı ya da o 5-6 kişi tarafından ömrünün sonuna kadar hayatı hapishaneye postalanacaktı.o ise beynini sonsuzluğa postalamayı seçti.
"Aslinda canina kiydigim sahis benligimin bir parcasini animsatiyordu, icimdeki o ezik ruhumun yetersizligine, sempatik durusuna, kaanaatkarligina, ve herkezin onu hirpalamasina tahammulum kalmamisti, onu yok etmeden bu hayatta bana huzur yoktu. Bu yuzdende onu oldururken, beni ezen herseyi yok ettim onunla birlikte." dedi katil, onu dinlerken bir detektif deildim bir insandim, sacma bir sekilde bi an empati kurdum onunla ve sonra sacmaladigimi anladim, lakin bu cumlesi sonsuza dek beynimde cinladi.
