Palandan kanlar akarken, insan öldürmenin verdiği hissi, duyguyu anlamıştı artık, yine herzamanki gibi o ifadesiz ifadesini yüzüne takınmış bir şekilde arkasını döndü birkaç adım attıktan sonra palayı yere attı. Bu onun ilk cinayetiydi evet, ama son olmayacaktı.
" Yaşananlar bir hazzın temeli değil: Korku dolu bir hayatın dehşet verici cinayetlerinden ibaretti. Gülüyordu karanlığa zira, yaptıklarından hiç mi hiç pişman değildi."
bunca zamandır elini kana bulamış olmanın getirdiği tüm yükü, yanaklarından süzülen tek damla yaşla birlikte toprağın üstüne bıraktı...sırtında hissettiği o yanmanın sebebini çok iyi biliyordu, yıllarca tanıştığı tüm kadınların hissettiği son şeydi bu yanma...bir gün bu şekilde biteceğini hesaba katmamış olması en büyük hatasıydı belkide...kaportanın yansımasından gördüğü son görüntü ise göz yaşının asıl sebebiydi...küçük kızı, elinde tuttuğu revolverin namlusundan çıkan dumanı izliyordu...
