en iyisini yapmaktır. rahat yaşamaktır. telefonun varsa eğer "aceba mesaj geldi mi? aceba o aradı mı? bu sordu mu bunları düşünmekten çalışmaya fırsat kalmaz. en iyisi telefonsuz yaşamak.
18 yaşındayken 1 yıl boyunca telefonum olmadı. Çok zor sıkıcı. Bir şey oluyor kimseyi aramıyorsun. Cocuk gibi surekli başkalarından istemeye de utanıyorsun.
çok da zor değildir. telefonum bozulduğundan dolayı geçen ay 30 gün telefonsuz dolaştım. ilk birkaç gün saate bakamamak beni zorladı ama onun dışında hiç sorun olmadı. arayanımız yok ki zaten
ösym nin sınavlarına son zamanlarda girmiş olanların en azından bir günlüğüne tattığı duygudur. tabi yanında parasız kalmak, saatlerce bilmediğin yerlerde aç susuz kalmak durumunda olmak, sınava giderken saati bile bilememek gibi durumlar da bonustur. *
Geçen sene telefonum kırılmıştı alacak param da olmadığı için 3 ay boyunca telefonsuz yaşadım. Her gece sabaha kadar pubg mobile oynayan ve bağımlısı olan ben 3 ay boyunca unuttum o zamanlar oyun yüzünden de biraz asosyallik vardı ama o 3 ay kadar mutlu olduğum kadar hiçbir zaman mutlu olmamıştım..
(bkz: özgürlük) nerede kaldın diye iki de bir de aramayamayacak baba ve anne.
bugün neden mesaj atmadın diye soramayacak bir sevgili.
gelirken şunu al demeyecek bir abla.
arkadaşlar seni dışarı çağırmak için aradığında
- gelmeyeceğim.
diye cevap verdiğinde küsmeyecek olan arkadaşlar.
(bkz: kafa nereye biz oraya)
Adresleri bulmak için motosikletin selesinin altındaki bölmede, kırtasiyeden yaptırdığımız mahalle mahalle il haritasını taşırdık ve kaybolunca onu açıp haritada sokağı arardık. yağmurlu havalarda harita ıslanmasın diye ışığın altına çekip üstünü kapatarak haritada sokağı bulmaya çalışırdık.
çok güzel bir şeydir. cep telefonuyla ulaşmak istediğiniz tek kişi yanınızdaysa, fırlatırsınız bi tarafa. ve bir daha kimse tarafından ulaşılmak istemezsiniz. cep telefonun sizi ne kadar yorduğunu farkedersiniz.
