Cem Karaca ; sonsuzluğa giden ustamız. Hani dediği gibi "Ansızın bir deli çaydan" içtik ve doyamadık.
Cem Karaca değil mi kendi tarzını yaratıp bizleri sürükleyen sesinin peşinden? Ağlamadık mı o ayrıldığında aramızdan yürekten? içtik, kanımıza karışan aşkları onunla. "Emrah" şarkısını dinlerken aklımıza geldi nazlı yarimiz. "Nöbetçinin Türküsü" dinledik yüreğimizi yakıp gidenin ardından. "Islak ıslak" bakmadı mı sevgiliniz hiç gözünüze? Sonra "Herkes Gibisin" dedik içimizi yakarken karşımızdaki, gururumuza yenilerek. Utandık kemikleri alındığında ebedi uykusu bölünerek.
Kahrettik! Oysa ne güzel demişti Cem Karaca "Kefenin Cebinde Yer Yok Ya".
bir tavrı olmadı sanırım ilk başlarda kızıl geçinip daha sonra yaşlılık yaklaştıkça dine dönmesi falan ama gene de sesi ve yorumu hoşuma giden insan özellikle kendim ettim kendim buldumu mükemmel yorumlamıştır.
günümüzde bir çok eski, yeni rocker(!) bozuntusunun yaptığı gibi sözle 'ben yanlışa isyan ederim, bunu müziğime de yansıtırım, yanlış gördüm mü yakarım yıkarım' demek yerine bunu duruşuyla gösteren, inandığı değerlerden asla taviz vermeyen büyük insan. çıkıp da sağda solda bu şarkıda bunu anlattım, zamanında bunu daha kimse yapmadan ben yapmıştım gibi söylemlerine hiç rastlamadım.
zaten müziğinle bir şey anlatacaksan yap sonra konuşma, sus ben onu anlayabiliyorsam anlatabilmişsin demektir. işte o böyle yapardı tavrını ortaya koyardı ve marjinal görünen ama içi boş cümlelere ihtiyaç duymazdı zira onun duruşunda, tavrında tüm bu cümleler içi dolu halde vardı. ''rock bir müzik değil, bir yaşam felsefesidir.'' sözüyle de günümüz rocker(!)larına küfretmiştir, iyi de etmiştir.
77'deki kanlı 1 mayıstan sonra 1 mayıs marsı ve Durduramayacaklar halkın coskun akan selini sarkılarından olusan plagını cıkaran ve bundan dolayı mahkemelik olup senelerce vatanından uzakta kalan insandır kendisi.
bu dunyadan erken gocup gitmislerdendir karaca. ruhumun kus gittiklerindendir ayrica da.
biz onu, iktidarlarin karsisindaki alternatif durusuyla, devrimci soylemiyle, isyan kokan sarkilariyla sevmistik.
sonra bir esikten dogru gecti ve biz onu kaybettik. o cabuk uydu yeni alemin havasina ama ben uyamadim bir turlu onun bu hallerine. kendimi korebe oynarken, en guvendigi arkadasi tarafindan, yeri soylenmis cocuk gibi hissettim nedense? guvendigi arkadasi tarafindan okul bahcesinde yalniz birakilmis, satilmis bir cocuk gibi. hala resimdeki gozyaslarini dinlerken sonuna kadar acarim sesi. fakat tamirci ciragi, arkasi kuslu aynasinda taradiktan sonra saclarini, nedense arabayla kiz yerine babasi gelir artik.
herseyi kolay affeden ruhumun, cok az affedemediklerindensin cem karaca. askolsun sana.
Parkalılar ve Tamirci Çıraklarının Safından Düzenin Safına: Anadolu Rock müziğinin ilklerinden Cem Karaca, 1970'li yıllarda etkilendiği devrimci mücadele ile tanışması ile birlikte, türküleri de halkı, ezilenleri, devrimcileri anlatmaya başlamıştır. Bu yıllar halkın safında yer aldığı, sanatçının olması gereken yerinde olduğu dönemdir. 12 Eylül cuntası sonrası yurtdışında yaşadı. Özal iktidarı döneminde, ANAP'ın sahte demokratikleşme manevralarının vitrini olarak ülkeye dönmesine izin verildi. Bu dönüşün yaşandığı, Karaca'nın düşmanına yalvararak ülkeye döndüğü yıllar, aynı zamanda sokak ortalarında, dağ başlarında, hapishanelerde devrimcilerin katledildiği yıllardır. Özal'ın liberal politikalarının tüm halkı, gençliğimizi yozlaştırdığı yıllardır. tavır
(bkz: cem karaca/@lock)
ölüm adlı şarkısıyla bizi daha da efkarlandıran efsane şarkıcı, sanatçı sıfatını gerçekten hakeden nadir insanlardan birisi.
car atıp şeş oynasam
gene yenersin beni
ölüm bana gülerek gel ne olur
sırtımdan vurdurma beni alnıma sık kurşunu
karşıma geç yüzüme bak ve öttür baykuşunu
seni unutmayacağız cem bana. ölüm e olan bu cesur tavrını da.
