gün olur sevdiklerimiz öğlesine zor durumda kalır ki bizlerde onların durumlarına bakarak elimizden geldiğince yardım etmek isteriz. bunları yaparken onların incilmesinden korkarak yaptıklarımızı saklı tututarız. onların iyiliği için yaptığımızdan o kadar emin oluruz ki yaptığımız bu davranışları onların zararına dokunmayacağından adımız gibi emin oluruz. acaba gercekten böyle midir? yoksa iyilik olsun diye yapılan bu davranışlar sevdiklerimiz için bir felaketin başlangıcı mı olmaktadır? iyi niyetle yapılan her davranış acaba karşımızdakine olumlu mu yansımak zorunda? onların iyiliğini düşünürken yaptığımız bu tür davranışlar onlar için cehennemden farksız bir ortama yaklaşmasını mı sağlıyoruz?
dante söylemiştir. bazıları da "hayır efenim, nietzsche" diyor.
bu durumda taşları oluşturan niyetin niteliğinden şüphe etmek gerekir. yerim o niyeti ben.
(bkz: iyi niyet)
