ölmeden izlenmesi gereken filmlerin ilkidir. kemalettin tuğcu romanı gibidir. hani bilseniz o acı sonu yine gene izlemek, okumak, hüngür hüngür ağlamak istersiniz. ağlatmak için ağlatır yani, senaryosu sözleri can yakacak kadar abartılmıştır. ama belkide ilk kez yeşilçamda masum bir öykü, bu kadar güzel ağıta çevrilmiştir
oyle bir filmdir ki bu, o donemde cekildiginde sinemalarda pek hasilat yapamasada, anadolulu izleyici filmin hakkini sonradan vermistir..
tarik akan,kahraman kiral ve halit akcatepe oynar..Kucuk kaybetmis, yetmislerdeki hizli gelismenin altinda ezilmis olan insanlari anlatir..
--spoiler--
tarik akan ve halit akcatepe kanci mehmet aganin sofrasindan yemek yerken halit akcatepe surekli bir konsomatrise bakar durur,kanci mehmet aga dan zayidesini isterler ve kalkarlar..
- abi 5 lira varmı beaa
+ yok
- hadi abim 5 lira vercen sadece
+ yok
- abi bi şarap parası.. allahın için
+ canım kardeşim yok diyorum
- kardeşini s.kiyim şerefsiz!
kemal sunal'ın sadece "sidik" sahnesinde oynadığı filmdir. işin ilginç tarafı film kadrosu'nun nereeyse tamamı komedi oyuncusudur. diyaloglar insanın içine işler. türk sinema tarihi'nin tartışmasız en iyi filmidir.
sadece izleyip ağlamakla yakayı bırakmayan film ne zaman aklıma gelse kalbim sıkışır nefes alamam.dünya standartları arasında iyi bir filmken türkiye'de gereken ilgiyi görememiştir.
izleyeni ağlatmasıyla gönüllerde taht kuran film. ilginçtir tarık akanın gençlik dönemlerinde çekilmiştir film ve o sıralarda tarık akan aşk filmlerindeki çapkın çocuğu oynuyordu. her zaman görmeye alıştığımız tarık akan klasiğinin dışında, hayatın gerçeklerini kapsayan bir filmdir. *
acemi cadı, selena, bez bebek gibi saçma sapan diziler nedeniyle televizyon kanallarında artık pek sık izleyemediğimiz gelmiş geçmiş en başarılı türk filmlerinden biri. senaryosunu sadık şendil yazmıştır, yönetmenliğini ertem eğilmez, müziklerini ise cahit oben yapmıştır. türk sinemasının her zaman güldüren isimleri halit akçatepe, metin akpınar, kemal sunal ve adile naşit bu filmde herkesi ağlatmış, tarık akan çapkın rolünü bir kenara bırakmış, çocuk oyuncu kahraman kıral ise etkileyici bir oyunculuk çıkarmıştır.
- Ne düşünüp duruyorsun? Yoksa meyhanedeki karıda mı kaldı aklın?
Ayıp be ayıp, anan yaşındaki karılara mı sulanıyorsun artık?
+ O anan yaşında dediğin kadın öz annemdi benim.
- ??!
belki kahraman kurtulur içgüdüsüyle her defasında izleyip yine gözyaşlarımızdan sonunu göremediğimiz( belki de görmek istemediğimiz.) bir ertem eğilmez filmidir. gerçi filmi yönetmene maledip oyuncu kadrosunu, senaryoyu, teknik yapımı falan da unutmamak lazım. o zamanın türkiye' sini anlatan fakat dönemi itibariyle hak ettiği gişeyi yapamayan bir dram filmidir. cahit oben imzalı film müzikleri insanın kalbini acıtır. zaten bu başyapıt filmde de ağlamayan insan olamaz. olsa olsa alyendir. bu kadar dramın içinde yine de bir kaç komik sahneyle teselli bulmak mümkündür. ama tabiki bunlar "ah şu yoksulluğun gözü kör olsun" dememize engel olmaz.
--spoiler--
- çiş edecek takımın var mı?
* hee, bulunur az buçuk.
--spoiler--
televizyon'da ne zaman gorsem izlediğim, her izleyişimde ağladığım ve kendimden nefret etmeme sebep olan filmdir. nefret etme sebebimse bir gün kardeşim için boyle birşey yapamamamdandır. sadık sendil harika bir senaryo yazmıs, ertem eğilmez mükemmel yönetmiş, tarık akan, halit akçatepe ve metin akpınar muazzam oynamış bize ise sadece bu adamlara teşekkür etmek kalmıştır. gerçi onlara bile teşekkür etmeyip küfür edenler bolucu diyenler varya ne diyeyim.
ertem eğilmez'in fakirliğin kompozisyonunu çıkarttığı ender filmlerinden bir tanesidir.
babasının cenazesini kaldıracak parası olmadığı için bir tanecik sevgili eşeğini 75 liraya kasaba satan evlat, 200 liralık üçüncü sınıf cenaze parasını bile karşılayamaz. eşten dosttan para toplar...
yakında ölecek olan bir tanecik küçük kardeşine belki de hayatı boyunca hiç yemediği bir akşam yemeği yedirmek için kanını satan abi, hesap geldiğinde bir de bakar ki sattığı kanı bir akşam yemeği parasını bile karşılayamaz.
insanların umutlarını alamanya rüyasına bağlamaları, kanını satarak geçinmeye çalışan fukara insanlarımız, televizyonun ilk çıktığı dönemlerdeki popülerliği vs vs...
kimi zaman ölümü çocukların gözüyle izleriz.
kimi zamansa bir öğretmenin acı dolu bakışlarıyla...
ve zaman artık kahramanın son arzusunu yerine getirmek zamanıdır.
te- le- viz- yon...
televizyon bir şekilde eve gelir. ama ne yazık ki artık kahraman gitmiştir...
