filmde şöyle bir replik vardı ve çook etkileyiciydi: onu o kadar çok sevdimki ona ve onun olan herşeye sahip olmak istedim. onun hastalığına bile. bunu söyleyen yakışıklı kişi aids hastsıydı filmde
homofobik kişilere ders niteliğinde izletilmesi gereken, sinemasal anlamda çok kaliteli ve ferzan özpetek'in en iyi filmidir. heteroseksüel bir erkek olarak, hayatım boyunca izlediğim en iyi filmlerden biri olduğunu söylebilirim.
--spoiler--
"sürekli bekliyorum, sabrımın adına aşk diyebilir miyim ?"
--spoiler--
bazen yaşam göründüğünden çok farklıdır. sırlar taşır içinde. insanın hayatını alt üst edebilecek, kurduğu o muhteşem düzeni bir anda gün yüzüne çıkarabilecek tek bir şey yeter böyle durumlarda. ölüm çoğu zaman sırlarınla gömülmek değildir aslında, ölüm o sırların başkalarının eline geçip belki de onlarda hayat bulmasıdır. er ya da geç öğrendiğin o muhteşem sırra sahip çıkmak, saygı duymak ve dahil olmak.ve aşkın her zaman bir kadın ile erkek arasında olmadığına derinden ama saygıyla tanık olunmasına neden olan ferzan özpetek filmidir.
Ferzan Özpetek'in en eğlenceli, en beklenmedik ve sürükleyici filmi. ibnelik mevhumunu ille de insan gözüne sokmak gibi bir kaygısı olan bir yönetmen olsa da, bu filminde işlediği eşcinsellik teması gayet iyi yoğurulmuş. Çok çok iyi bir film olduğunu düşünüyorum.
Özpetek için almadovar'dan esinlenmiş diyen bir yorum gördüm. Ben nedense bu tadı alamadım ama bazı arkadaşlarımdan da bu bu yorumu işitmiştim.
özpetek' in en sempatik filmidir. filmde söylenenlerin ardında söylenmeyen her alt metin size sessizce geçer, sizi sessizce yakalar. toplumca, ötelediğimiz yada öteki sayıp reddettiğimiz hayatları anlamaya davet ediyor. ayıracağınız vakte değer.
izledikten sonra arkadaşlarla aynı apartmana taşınıp, apartmanını muazzan bir terası olmalı, o terasta yemek ziyafetleri çekme isteği doğuran şahane bir ferzan özpetek filmi
ilk defa ferzan ozpetek filmi izleyen biri olarak eger daha onceden pedro almodovar filmleri izleme sansi elde etmisseniz yogun esinlenme oldugunu dusunmeniz kuvvetle muhtemel. gerek hikayenin caprasikligi, gerek italya ve ispanya mimarisinin, halklarinin benzerligi bu yonde dusunmeye itiyor sanirim.
ancak almodovar'a gore daha yalin bir olay orgusu ve daha az kirmizi kullanmis ferzan ozpetek.
filmdeki bardak unsuru klise bir son izlemekten kurtariyor seyirciyi. ama yine de bardagin kullanim alani filmin basinda bariz hissettirilmis.
bunun yani sira bir turk'un italya'yi kasip kavuran unlu bir yonetmen olmasinda bas rol oynayan filmlerden biri oldugunu goz onunde bulundurursak, seyir zevki oldukca ust duzey bir film.
