Çocuktum. Biraz meraklı bir çocuk. Aklıma geleni sorar cevabını alana dek beklerdim. Bir cevap gelmeyince ugrasirdim cevabı bulmak için. Babama zorla aldirdigim büyük larousse ansiklopedi setini 4. Kattaki evimize tek tek ben tasımıştım. çünkü aradığım her şeyin cevabı orada olmalıydı..
Okudum Okudum atlaslar ansiklopediler ellerimde parçalandı. Nasıl toz toprak içinde misket oynarken haz duyuyorsam her sayfayı cevirdigimde yeni bir şeyler görecek olmaktan da öyle bir haz duyuyordum. Çok şey öğrendim ama dünyalar kadar şeyi hiç bilmediğimi de öğrenmiş bulundum.
Bir şekilde geçti zaman. Bir ırmağın menderesler yaparak denize belki de ölümüne doğru ilerlemesi gibi. Geçerken farkında olmuyor insan. Geçtiğinde de biraz pişman oluyor.
Büyümek insanın başına gelen en beklenmedik hadise. Hiç ummadığın bir anda görüyorsun annenin saçına düşmüş akları. Önce bir tel görüyorsun sonra iki üç. Ve bırakıyorsun saymayı. Annenin sacindaki aklari, babanın yüzündeki çizgileri..
Bana da öyle oldu, büyüdüm herkes gibi. Benimle birlikte de her şey büyüdü. Kardeşim, o ufaklık parmaklarını sıkarak sevdiğim çocuk Beni geçti kocaman oldu. Lan diyorum ne zaman büyüdün sen? içimden neden büyüdün ki bok mu vardı diyorum..
Bir zamanlar her şeyin peşinden deli gibi koşan o cocuktan pek bir şey kalmadı. Bunu görmek, bunu hissetmek beni üzüyor. Kaldı ki artık o günleri yasayamayacak olmak da cabası. Ama kabullendim artık. Zor oldu belki ama kabul ettim.
Bazen düşünüyorum tertemiz kalplerimiz vardı, nasıl kirlendik böyle? Büyüdük ya belki bu yüzden böyle oldu...
annemden uzakta, geccenin bilmem kaçında kalkıp sahura bir şeyler hazırlamaya çalıştığım an gerçek anlamda hissettim böyle en derinlerden. üzüldüm yeminle. allah tuttuğumuz oruçları kabul etsin.
insanın geçmişte ne kadar gerizekalı ve saf olduğunu farketmesidir sanırım.
Geçmişteki hatalar akla geldikçe "nasıl böyle bir şey yapmışım ben" diye düşünmesidir.
yaş 4 falan karıncalara çok yakınım o zamanlar koltuğa çıkardım büyüyünce karıncalara ne kadar uzaktan bakabilicem diye. ben büyüdükçe karıncalar küçüldü gözümde.
sevmediğim, sevmeyeceğim durum. bok varmış gibi büyüdük. yetişkin olduk. her türlü boktan haberimiz var maşallah. şu devirde, çocuk olmak bile tehlikeliyken, biz bu dünyada her şeye katlanarak, her şeyden az çok kaçarak yaşıyoruz. belkide karamsarlık. ama ben böyle düşünmeye devam edeceğim.
başa beladır. getirdiği yük seni karmaşık tecrübelerin içine çeker. her çabanın içinde debelenirken bitime biraz daha yaklaşırsın hayatında. misyonunun farkında olacağın, dertlerinin akın etmeye başladığı bir dönemin içine girmektir.
Kendinde hayata karşı mücadele gücü bulmaktır. Öz güvendir. Kabuğunu kırmaktır. Düşünerek hareket etmeyi öğrenmektir. Dünyaya salt kötülük ya da salt iyilik dolu değil de ikisinin de bir arada olduğunu görerek bakmaktır. insanlara güvenmek ama tedbirli olmaktır. En çok budur galiba. Sanırım büyüdüm. iyilik ve tecrübeden gelen bir güç var. Egonun beslendiğinden farklıdır efendim bu güç. Hakkaniyetli tarafta olmak ama kötüye ya da haksızlığa pasif kalmamaktır. Yani suya sabuna dokunmayan kişi iyi değil korkaktır. Gerçek güç korkuların üstünde. Bazı şeylere şükrediyorum. iyi ki böyle oldu.
hiç sevmiyorum büyümeyi. Çünkü büyüdükçe arzularım küçüldü, şaşkınlıklarım küçüldü, beklentilerim küçüldü. Büyüdükçe öyle bir küçüldüm ki içimde taşacak bir şey kalmadı. Büyümenin bir bedeli varsa işte bu. yarım metre uzadım, yirmi kilo aldım ve dünyadan vazgeçtim.
Büyü-mek, kelimenin içinde büyü kalimesinin geçmesi tesadüf mü tam olarak bilmiyorum. Ama büyüdükçe büyükler tarafından büyüklüklerinin verdiği avantajla bizi büyüledikleri kesin. Yani bir şekilde bize dayatılan olmazlarla ve olurla yaşıyoruz. Sınırlarımız belirlenmiş. Herkes herkesi, kafasında bir olması gerekene yaklaştığı için ya beğeniyor ya da uzaklaştığı için yeriyor.
Büyüdük, büyülendik. Elbiselerimizin ütülü, ayakkabılarımızın parlak olması gerektiğini düşünüyoruz.
-Kardelen ayşe, kardelen ayşe ne yapıyorsun bize söyle
- büyüdüm, büyülendim, büsbütün delirdim
Hayata dair tüm fikir ve düşüncelerin boyut değiştirmesidir.
Bir nevi, küçük şeylerle mutlu olmak yerine, herşeyin var olmasına rağmen yetinememektir.
Bu davranışların hayatın getirdiği, baskı ve yaşama mücadelesinin bir gereğidir.
Gerekli olduğu için, gelişir. Geliştikçe, zaman boyut değiştirir.
Büyürsünüz..
