insana nefes aldıran tecrübe.
büyük şehrin kalabalığı, gürültüsü, trafiği, işi, okulu, geç kalmama derdi derken insan cuma gününe pestili çıkmış biçimde ' merhaba ' der. ne zaman ki küçük bir bavulla küçük ve sevimli bir şehirde düzen bulup kursa, nefes aldığını, kalbinin attığını hisseder. makinelerin dünyasından yeşilin kollarına atmıştır kendini.
büyük şehire ve onun gürültülü, çilekeş ama bir o kadar da eğlenceli hayatından ayrılıp anadolunun bir köşesindeki küçük bir şehire taşınmaktır. kesinlikle insanı bir arayışa itmektedir.
öncelikle büyük bir şehirde doğmadım, manisanın bir köyünde yaşadım 14 yıl. henüz 14 yaşında memleketimden 500 km uzaklıkta bir liseye yatılı olarak gittim. bu şehirde güzel lise yıllarım geçti, güzel insanlar tanıdım. 2006 da öss de iyi bir puan alıp kendimi ankara'da buldum, ilk zamanlar kabullenemedim, ayrılmak istedim ve 2.sınıfta yatay geçiş yapıp istanbul üniversitesine geçtim, ama orayı da beğenmeyince ankaraya geri döndüm ve o 3 yıl dolu dolu geçti. ardından takım elbiseyi geçirip ankara yollarını öğretmen olarak aşındırdım, ardından okuduğum bölümle alakasız başka bir memurluk için eğitim almak için kendimi istanbulda buldum, yaklaşık 7 ay istanbul'un en güzel yerinde sabahları denize bakarak uyandım. koskoca bir yazı devirdik kilyosta. sonrasında memleketin dört bir yanına dağılma vakti gelmişti. ya ankara ya da istanbul derken birden kendi tercihimle kendimi liseyi okuduğum küçük şehirde buldum. evet, hiç masraf yapmadan yaşıyorum, paranın amına koyuyorum ama yapacak şeyleri tüketmiş gibi hissediyorum kendimi. mesleğimin 6. ayında 20.000 tl'lik hayalimdeki arabaya kavuşacağım ama yok bu küçük şehirde yapacak bir şey. gerçekten ankara ya da istanbul'un tadını gençliğinde yaşayanlara küçük bir şehire geçmek gerçekten zor geliyor.
