Küçükken ablamla sokağa çıkardık. Hep düşerdim ben.dengesiz, sakar bir çocuktum.Annem hep ablama kızardı. Çocuğa yine bakamadın diye.Bir gün ise benden beş yaş küçük yeğenimle dışarı çıktık. O gün ben değil o düştü. Annem de bana bağırdı bir çocuğa bakamadın diye. işte o zaman anladım ki ben büyümüşüm.
Nazlanacak bir baban yoksa büyümüş sayılırsın. Ya da hep arkanda desteğini hissettiğin. illa ölmesi gerekmez. Terk edebilir. Hiç olmayabilir. Varlığı ayrı dert olabilir..
Benimki ölüm ile ilgili. Yaklaşık 15 sene oldu anlayalı yani.
futbolda 96-97 li oyuncuların artık as oyuncu olduğunu gördüğüm an. Dün fenerin 88 doğumlu transferi islaya baktım.tecrübeli falan diyordu haberde. hesaplayamadim ılk önce sonra AA 29 yaşındaymış dedim, Sonra aramızda 5 yıl olduğunu düşünüp üzüldüm.
Lanet olsun sebebi neydi ki?
Babam beni değil de ben babamı teselli etmiştim, o an. Nasıl çözeceğimizi bilmediğimiz bir durumda çaresiz kalmıştık. Çenemin düşmesi de bir o zaman işe yaramıştı. Ard Arda çözüm önerileri saydım. Annem de Babam da öylece dinledi. Sonra zaten halloldu meselemiz çok şükür.
En son tatilde annesiyle açıktaki iskeleye yüzerek gelen ufaklığa annesinin amcaya dikkat et demesiyle etrafta birkaç saniye 'amca' aradım. Meğerse benmişim.
