genel olarak içselleştirdiği her şeyi yozlaştırıp posasını kullanan bir ülke olduğumuz için gayet olağan bir durumdur, lakin aşırı fanatizmi her alanda sevdiğimiz ve ısrarla uyguladığımız için de kimse bu gerçeklerle yüzleşmek, açık açık belirtmek istemez.
netice itibariyle tabanından tutun da tepeye kadar yıllarca oy kaygısıyla oradan oraya savrulmaktan ne solun solluğu ne de sağın sağlığı kalmıştır.
istisnaları bir kenara bırakırsak fakir kesimin "sağ" ekseni etrafında zengin kesimin de "sol" ekseni etrafında toplandığı bir milletiz.
sol kesimin militarist, sağ kesimin ise anti-militarist olduğu bir ortamda ideolojilerin saflığından ve samimiyetinden ne kadar bahsedebiliriz ki? ne kadar inanıp arkalarından yürüyebilir, onları destekleyebiliriz?
15-20 yıl önce türbana irtica diyen parti bugün alenen bir din hocasını cumhurbaşkanlığına aday gösteriyorsa burada bir çarpıklık, bir iki yüzlülük yok mudur?
aynı şekilde yıllardır kamudaki kadrolaşmadan, askeri zulümden, fişlenmekten yakınan insanlar bugün hepsinin misliyle fazlasını yapıyorsa bu adamlara "allah" gibi tapmak bizim de aynı şekilde iki yüzlülüğümüzü ve aslında o yakındığımız insanlardan bir farkımızın olmadığını göstermez mi?
örnekler sayfalarca çoğaltılabilir lakin gerek yok. bu ülkede ne siyaset ne de seçmen bakımından özünden kopmadan varlığını sürdüren bir ideoloji yoktur.
