Goethe'nin; “Dünya, hassas kalpler için bir cehennemdir.” sözündeki o hassas kalpli benim işte... Bu dünya benim için fazla ağır, dayanamıyorum...
Sanırım ben kötü biriyim. Böcek cinayetlerimden Cehennemde yanacağım yetmiyor gibi bu dünyada da azabını çekiyorum, vicdandan kıvranıyorum, uyuyamıyorum geceleri... Beni affedin böcüşler.
bir hafta insanın peşini bırakmayandır. lakin gecenin bir yarısı elden daha iyisi de gelmezdir. hızlı hızlı yürüyen o yaratığı öldürmek zorunda kalır insan rahat uyuyabilmek için. bencilliktir orası ayrı mesele.
O Minnacık oluşuna karşın mide bulandıran böcekleri öldürdükten sonra duyulan derin bir azaptır. Ya hayır ben de isterdim korkumu yenip böceği bir bezle alıp pencereden özgürlüğüne kavuşturmak lakin bu yaratıklar cüsselerinden uzun antenleri ile USAiN bolt gibi hızlı hızlı giderken tek çözüm soğukkanlılıkla öldürmek.
sırf bu nedenle yanlışlıkla olmadıkça veya sivrisinek gibi bana zarar vermedikçe öldürmemeye çalışıyorum. bir de hemen ölüyorlar pıt diye lan ne ara çıktı ruhun diyorsun. hayatın anlamsızlığını gösteren bir detay.
