3. Dünya savaşı, ardından meteor çarpması ve küresel bir salgın corona virüsünü saymıyorum medeniyetin çöküşü. Bunları gördükten sonra huzur içinde ölebilirim.
Normal akisinda birkac gun. Evet birkac gun cunku bunun hafta dahi surebilecegine inanmak gercek disi olurdu. Normalliginden, monotonlugundan yorulacagim birkac gun. Virus dalgasindan tamamen bagimsiz, epey zamandir diledigim en buyuk sey bu.
Sanırım tepeden tırnağa teoman iti'nin bu şarkısı özetliyor beni.
Belki bir gün yeniden evime yurduma. Belki bir gün birine bir ada ağacı ve yıldızlar altında taze mevye tatlarıyla tepeden tırnağa sarılarak.
*
Yüzme bilmeden daha
Deniz görmeden
Hiç güneşte yanmadan
Şimdi ölmek istemem, bir kalbi sarmadan
Aşkı tatmadan daha
Onla sarhoş olmadan
Hiç sevişmeden daha
Şimdi ölmek istemem daha hiç gülmeden
Çoban yıldızı
Sen benle kal, lââ lâ lâ lââ
Çoban yıldızı
Hep benle kal lââ lâ lâ lââ
Zamanın varsa
Ben hiç kimsem olmadan
Tepeden tırnağa ona hiç sarılmadan
Şimdi ölmek istemem, kalbine dokunmadan
Hadi al götür beni, hala benimmişler gibi
Evime, yurduma
Taze meyve tatları, yağmurlarında
Çoban yıldızı
Sen benle kal lââ lâ lâ lââ
Çoban yıldızı
Zamanın varsa lââ lâ lâ lââ
Japonya'yı görmek. Bunu cok istiyorum ve mümkünse ölmeden yapmak istiyorum. Bir de hayatımın kadınını bulup, onunla en baştan tekrar (bkz: one piece)'i izlemek istiyorum.
