içim acıyo yine. Benim için çabasızlığını hatırladığım her an acıyo. Etrafındaki sıradan birine karşı duyduğun kadar bile merhametin yoktu bana. Sıradan birine olduğu kadar bile düşünmedin beni güzel bi şey söyliyim ufak da olsa mutlu edeyim demedin. Sunduğun minicik şeyleri bile altın tepside gibi verdin bana. Sanki hak etmiyomuşum da lütfeder gibi. Bi daha sokakta yan yana geçecek kadar bile denk gelmek istemiyorum sana. Çektiğin acı bile beni kaybettiğine olan üzüntünden değil öyle olsaydı kaybetmemek için 2 yıldır küçük de olsa bi çabanı görürdüm. Göstermeyi geçtim hissederdim. Affedilmicek o kadar çok şeyin var ki çabasızlığını, görmezden geldiğin anlarımı, incineceğimi bile bile kendinden en ufak taviz vermeyi bile çok görmeni...
