5-6 yaşlarındaydım, mahallede sürekli benimle uğraşan (adını şimdi hatırlamıyorum) bir çocuk vardı.
her gün yakamı tutar ya saçımı çeker, ya üstüme tükürür ya çelme takar falan, bunaltırdı beni.
bir gün abim dedi ki sen de dişini göstermezsen ömür boyu seninle uğraşacak.
sana sataştığı zaman sen de bir şekilde ona gücünü göster.
ertesi gün bu çocuk yine yakamı tuttu, duvara doğru sıkıştırdı beni, para istiyor.
bütün gücümü topladım ve gelecek günlerde de benimle uğraşmayacağından emin olacak şekilde bacak arasına diz attım.
ortaya çıkan kana inanamazdınız..
meğer o gün sabah saatlerinde sünnet olmuş bizim bu delikanlı..
günlerce ağlamıştım yaptığım hayvanlıktan dolayı.
insanlarla uzun süre ilişkimi sürdüremiyorum. en büyük kötülüklerim de bununla ilişkili, her şey çok güzel giderken bir anda yok oluyorum, çıkıyorum hayatlarından. kız-erkek ayırt etmeksizin çok fazla insana yaptım bu kötülüğü, ama değişemiyorum. artık kimsenin hayatına girmiyorum bu sebeple.
not: bu entry bir yönüyle itiraf ve özür niteliği taşımaktadır.
Bir karafatmayı ufak şeffaf poşete koyup, poşeti şişirip ağzını bağlayıp yol kenarına çimenlerin içine atmıştım. Hangi kafayla ne düşünerek ne amaçla yaptım bilmiyorum ama hep aklıma gelir ve üzülürüm. Tabi bunu yaptığımda 7-8 yaşlarındayım.
ilkokulda bizim bir erkek arkadaşımız bir kız arkadaşımızdan hoşlanıyordu. bizde gittik çocuğa dedik ki kız da senden hoşlanıyor. benle bir arkadaşım erkek arkadaşımıza kızın dilinden mektuplar yazıyorduk. çocuk çok mutluydu. tabii işler buluşmaya kadar gitti. Ama sadece çocuk gitti.
bu da böyle bir anımdır.
günahkarız hepimiz ama ya bu günahların üstünü mantığa bürüme ile kapatıyoruz, ya da günahlarımızın farkında olup üstünü kapatıyoruz. kısaca kimse işlediği günahı kalkıp bu kadar büyük bir mecrada yazmaz. insan doğasına aykırı.
o yüzden yapmacık cevaplar göreceğiniz bir başlık.
