uzakdoğu sinemasının dinginliğine alışık olmayan hollywood bünyelilerle izlemenin işkence olduğu film. o uzun aralıklı suskunluklar "eee hadi ne zaman konuşucak bunları", sembolik anlatımlar "şimdi burda niye bunu yaptı ki bence salakça"ları, mevsimler-insan hayatı metaforunun sadece bir "piii burda güzel mangal yapılır" tarzı söylemleri ortaya çıkarması tepeye kan sıçratır "lan bi sus da izleyelim" de diyemezsin. tavsiyem yalnız izlenmesidir. aman diyim.
her kim ki, duk'sa bu sırra mazhar; dünyaya bırakır ölmez bir eser... harf oyunlu hin esprimizi de yaptık, artık beni kim tutar. uzatacağımı sanıyosan yanılıyosun kank, filme geçmek istiyorum umarsızca.
bir görsel şölen gördüm sanki. evet evet. görüntüyü yönetene selam. "az, daha çoktur!" şiarına sevda büyütmüş senariste selam. ve tabiki "taşı" gediğine koyan yönetmene sağlam bir selam!
zükümtrak öğretilerle dolu, riya dolu akıllar ve fikirler enjekte etmeye kodlanmış, üstten üstten bakan film, kitap, kişi ya da kuruluşlara "sana ne yapraam!" deme arzum depreşir genelde. bu o'gillerden bir film değil ama. sade, ne yaptığının bilincinde ve samimi. bi tek mevsimler ve ifade ettikleri noktası var kafama takılan. tam tahmin ettiğimiz gibi. izleyenler ters köşeye yatırılabilirmiş sanki.
yükte hafif pahada ağır repliklerden ikisi:
"o hayvanlardan eğer biri bile ölmüşse, bu taşı ömür boyu kalbinde taşıyacaksın."
ilk 20 dakikasını sosyal psikoloji dersinde izlediğimiz, hayranlık uyandıran, yetişme ve yetiştirme, iç disiplin üzerine büyük dersler veren film.
evet bunlar sadece ilk 20 dakikadan çıkarttıklarım.
Uzak doğu mistizmine hayran bırakan, bilgelik dolu öğreti gibi bir film. Bence herkesin bir defa izlemesi gerekli. Ayrıca filmin çekildiği bölgenin muhteşem bir güzelliği var. insanın şehirden kaçıp öyle yerlerde yaşayası geliyor.
kim ki duk'in inanilmaz guzellikte filmi. her tutkunun, duygunun ya$ani$i farklidir lakin bu filmde o kadar derin ve guzel anlatilmi$ ki bazi $eyler.. filmin cekildigi mekan, teknikler, kurgu, oyunculuk, muzikler, her $ey mukemmel. ki$ bolumunde heykelin tepeye cikarili$ sahnesinden sonra filme eklenen muzikler tek kelimeyle buyuleyicidir.
Kim ki Duk'un felsefesiyle olayı bitiren, görsellikte ise inanılmaz dereceye ulaşan filmi. Mutlaka izlenmeliler listesinin ilk onundaki filmlerden biri. Filmin bir kısmında yönetmenin kendisi de oynuyor ve bir tapınak rahipi olarak ruhunu arındırmaya çalışıyor. Güney Kore filmlerinin aşmış örneklerinden.
yönetmenliğini kim-ki duk'un yaptığı, ilginç, sessiz, çoğu kişiye göre de bir o kadar hoş sanatsal film. konuşmalara neredeyse hiç yer verilmemiştir, zaten kim-ki duk'un çoğu filmi bu şekildedir. (bkz: bin jip)
