memlekette ne kadar sütü bozuk, insanlıktan çıkmış yaşam formları olduğunu bize göstermiştir. ayıp lan hakikaten ayıp. akciğer kanseriymiş adam. derdinin ne olduğunu bile bilmeden burada dalga geçen liselilere kafam girsin.
Dana yavrusu o trafiğin içine sıçarak zaten bir sürü insanı öldürmüştür. Yok psikolojisi bozuktur, ne halde olduğunu kimse bilemez, yazılanlar insanlık dışıdır diyenlerede götümle gülerim. intahar psikolojisinde olan insan sanal mektuplarla haber verip aynı köprüden ikinci kez denemez.*
şovu sonlanmıştır. hadi rahatlayın artık. intihar edecek adam köprüde saatlerce şov yapmaz, ekşi sözlükte şov yapmaz. gider, hitler gibi kendi kafasına sıkar. saniyelik iş.
ak parti dönemi iktidarına bağlanan girişim, hatta önder sav twitter da bu konuda yok işte hayat şartları insanları intihara sürüklüyor tarzı laflar etmiş.
iyi de adam zengin, porsche sahibi.
ne diyorsunuz yani şimdi oyları chp'ye verelim, ülkeyi soysunlar. böylece zengin piçlerinin depresyondu şuydu buydu kıldı tüydü sorunları kendiliğinden ortadan kalkar mı?
"atlasın" "vazgeçmesin, show yapmasın" "trafiği kitledi piç" diyen insanların yanlış yola girdikten sonra asla ve asla o yoldan inatları, garip huyları, hala olgun olamamış ham kişiliklere, sahip oldukları için o yanlış yoldan çıkmadıklaranı düşünüyorum. evet şuan yanlış yolda ama umarım kendine gelip yanlış yoldan çıkar.
evet vazgeçmiş herkese geçmiş olsun :) mutlu oldum lan tanımadığım halde :) umarım bundan sonra kendini hayata bağlayacak insanlar ve bir sevgili edinir :)
yazar intihar girişiminden vazgeçmiştir.
kendisine ve ailesine acil şifalar diliyorum... umarım sorunları düzelir.. umarım yeniden aşık olur, umarım önümüzdeki baharda bugün yaptıklarından pişman olur, umarım onu hiç tanımayan bir yazar arkadaşını-kardeşini bu kadar üzdüğü için kendisine iki tokat atar...
tanımasam etmesem de kendisi için üzüldüğüm insan.
düşündüm bir an ordaki bunlaımdaki insan benim arkadaşım olabilirdi yazık hem de çok..
insanı bu kadar yaşama sevincinden ne koparır merak etmekteyim doğrusu.
sorun nedir ne değildir bilmiyorum, aynı durumda kalsam ne yapardım hiç bir fikrim yok. şu anda sadece köprüler inşa ettiği için gururlanan insanların aynı dünya karşısında aciz kalışını izliyorum.
umarım atlamaz ve bundan sonraki yaşamında bir şeylere inanır da bu denli boşluk içerisinde kendisi ile mücadele etmez.
hemen hemen her sıkıntıda başvurulabilen 'artık moda olmuş' dedirten eylemdir..
özellikle yerli dizi-sinema filmlerinde sıkça rastlanır..
akşam kumandayı alıp televizyonun karsısında hafif yatar pozisyonda ayakları sehpa, yastık ws bilimum ayak uzatmalık araçlara uzatarak açtıgınız haber kanalında karşılaşılması hiç de güç olmayan anahaber klasiği...
köprüdeki yazarın bir entrysi
--spoiler--
18 yaşıma bastığım zaman doğum günü pastamdan çıkan porsche boxster cabriolet'imin anahtarını hatırlıyorum. dönemin eğitim bakanı da davetliydi o gün. "bizi de gezdirirsin artık hehe" diye espri yapmıştı hatta. ilk kazamı yaptığım arabaydı bu. üst geçit yerine otoyolun ortasından karşıya geçmeye çalışan fakir bir kadının 250 beygirlik canavarımın fren sesiyle birlikte irkilerek çocuğunu kucağına aldığını hatırlıyorum. bir de "ehliyeti aldığı gün kaza yapan genç serbest bırakıldı" başlığını. fakir kadının eşinin babamın avukatına yakardığı an geliyor gözümün önüne. oturdukları evin kira olduğunu, kendisinin de bir lokantada aşçılık yaptığını, mahkeme tarafından kusuru sabit görülen eşinin araçta meydana getirdiği hasarı karşılamaya güçlerinin yetmeyeceğini, hiç olmazsa zararın bir bölümünü taksitle ödeyebileceğini, bunun için çalıştığı işyerinin sahibinden borç alabileceğini dahi söylediğini hatırlıyorum. çevremdeki işçi çocuklarının babamın siyasi durumunu ima ederek benimle konuşmadığı günleri de hiç unutmadım. halbuki açlıktan ağızları kokarken 2700'cclik aygırımın koltuğuna oturmak için kavga ettikleri oluyordu. zaman zaman kaybeden tarafı da oturtuyordum koltuğuma.
halen görüşüyorum bunlarla. vergi dairesinde üç kuruşluk maaşla çalışıp banliyöye binen, çocuğunu özel okullara göndermekten aciz bu insan atıklarıyla görüşüyorum. eski günlerden konuşuyoruz bazen. hala öfkeliler, hiç bitmeyecek bu öfke, nesilden nesile aktarılacak.
düşünüyorum da fakir insanlar kendilerinin bile olmayan bir şey hakkında çok kafa patlatıyor. daha ileri gidip mülkiyetin hırsızlık olduğuna inananlara bile rastladım. benim babam onlarca işçisiyle gecesini gündüzüne katarak yılmadan çalıştı. bunu karşılığında da bana uygun gördüğü aracı aldı. işinden kaytardığı için geciken projenin tazminatını yine babam ödedi. bu insanlar babamın bana aldığı bu aracı referans göstererek kendi aymazlıklarını görmezden geldiler.
senelerce sigorta primleri yatan, maaşları günü gününe ödenen, ezkaza teknik sebeplerden maaşı bir gün geciktiği zaman soluğu genel müdürün kapısında alan bu fukara yığını, yeri geldiği zaman açlığın bünyelerinde oluşturduğu halsizlik haline bakmaksızın masaya yumruğu vurmayı bildi. pazardan aldığı mevyeleri bir güzel mideye indirirken çocuğuna da benden bahsetti. "patronun oğlunda porşe varmış hanım." "ben bodruma iniyorum, odun bitti, soba sönmek üzere."
- baba porşeler kaç basar?
+ ne edecen lan eşşoleşşek? büyüyünce alırsın o zaman öğrenirsin.
afedersin ama bok alır. sen meyve yerken babam bizim yüzümüzü göremiyor. günde 5 saat uyumuyor bile. çalışmanın, emeğin ne olduğunu gören bizler de "emeğin asıl sahibi olduğunu" iddia eden rantçı sendikal faaliyetlere inat yılmadan çalışıyoruz. senin çocuğun lisede bıçakla adam kovalarken ben derslerimi günü gününe takip ediyorum. senin çocuğun okuldan kaytarmayı marifet sanıp kıraathane köşelerinde sürterken ben okuldan kalan zamanımı özel öğretmenimden aldığım derse ayırıyorum. yine senin çocuğun babamın tırnağıyla kazıyarak sahip olduğu bu servetin olağan sonuçlarından şikayet ederken ben bıkmadan, usanmadan çocuğum için çabalıyorum. bu yüzden daha çok kafa patlatma. topluma nefret ve öfkeden başka bir şey kazandırmıyorsun. ben ve benim gibilerin rahatını bozuyorsun. unutma, benim gibilerin rahatı senin aç karnını doyuruyor.
--spoiler--
kaynak: ekşi sözlük
