allah düşmanımın bile başına vermesin denecek türden bir hüzündür. kurban, otomatik olarak yaptığı faul itirazının kimse tarafından iplenmemesi üzerine, bir süre hiç kimsenin yüzüne bakamaz, gözlerini herkesten kaçırır hale gelir. her ne kadar hiçbir şey olmamış, her şey çok normalmiş, yediği bloğu olgunlukla karşılıyormuş gibi davranmaya çalışsa da, o blok, o darbe, o korkunç şamar bir kez yenmiştir artık ve en az iki-üç hücum boyunca kimse tarafından unutulmayacaktır... oyuncu, bloğu izleyen ilk 20-30 saniye boyunca, ''acaba basketbolu bıraksam mı, bu yaşta aynı hisleri, aynı utancı bir daha yaşamaya katiyen katlanamam,'' diye düşünse de, soktuğu ilk kritik basketten sonra her şeyi unutacak, rakip takıma ait pota altında, ehehe ekiki! diye sevinç gösterileri yapıp zıplamaya başlayacak ve basketbolcu olmakla ne denli doğru bir karar verdiğini düşünecektir; ta ki yiyeceği bir sonraki bloğa kadar...
adamı panyaya yapıştırmışsanız tadından yenmez. ama siz yapışmıssanız lan lan foul var hoca diye bağırır , geri dönmekte zorlanır , kenarda hocanızdan gözlerinizi kaçırısınız. bi de maçı sevgiliniz, aileniz izliyorsa o zaman işte maç sizin için o an bitebilir.
