uyumak ve uyanmak. birisi olmadan diğeri de olmuyor. nasıl ki uyumadan uyanılmıyorsa, uyanmadan da diğer uykuya dalmak mümkün değil. hayat hep böyle. biri bitmeden diğeri gelmiyor hiç bir şeyin.
ne istediğimi, ne düşündüğümü, ne yaptığımı bilmiyorum bazen. galiba ruhum kalbimle beynimin tam ortasında bir yerde. hangisini dinleyeceğine karar veremiyor. ben genelde beynimi dinler ama kalbimin istediğini yaparım. bu en kötüsü aslında.
beynimde yanlış ve doğruyu kümelendiren çizgiler var, görüyorum. asıl sorunum bunların kesişimiyle oluşan küme. bu kümede yanlışın ne kadarı doğrunun ne kadarı var bilemiyorum. bazen de yok oluyoveriyor bu küme, yanlış ile doğru kalın bir çizgiyle ayrılıyor. bu çizgilerin sabit olması gerekmiyor muydu? bilmiyorum yine, ya da bilmek istemiyorum.
aç olduğum halde yemek yemiyorum bazen. yemem gerekiyor biliyorum ama yemek istemiyorum işte. istemediğimi yapmama hakkını genelde veriyorum kendime. ne zaman verip ne zaman vermemem gerektiğini ise asla sabitleştirmiyorum. kasmıyorum hiç bir şeyi. yoksa onlar beni kasıyor. ama bazen böyle olmaması gereken bir şeylerin varlığını hissediyorum. sadece hissediyorum, göremiyorum. göremeyince de önemsemiyorum. yani kasmayışımın getirilerini de takmıyorum açıkcası. zaten takacak olsam baştan kasardım. ama bu kasmayışlarımın ilerde veya yarın ya da ne biliyim az sonra başıma dert olabileceğini düşünüyorum. burada ise düşünmekle yapmak arasındaki fark bende bir kez daha inkişaf ediyor.
her birliktelik bir zıtlık içeriyor. duvardaki yeşil zeminli saat. akrep ve yelkovanı sürekli dönüyor. sürekli aynı yönde. bunlar yerine saatimin geri kalan kısmı da dönebilirdi. ama doğru saati göstermesi için akrep ve yelkovanın tersi yönde dönmesi gerekirdi. aynı işi görebiliyor ama zıt yönde çalışınca. işte zıtlıkların birlikteliği veyahut birlikteliteki zıtlık.
