dünya'nın etrafında yalın ayak yürümekten bile zor olan, bizi üzen, bizi depresyona sürükleyen, bizi terketmiş, aşkımıza karşılık vermemiş, kırmış, aldatmış bir kişiyi unutmaya çalışmaktır. ama unutmaya çalışmak bile onu hatırlamaktır aslında. unutmak bir zaman meselesidir, zaman en iyi ilaçtırın bir yansıması. bir sabah bir bakarsın, artık onun ismini sayıklayarak uyanmamışsındır. işte o zaman bilirsin ki unutmuşsundur.
ismini telefondan silmek, resimleri çöpe atmak, hediyeleri ortadan kaldırmak, yüzünü unutmaya çalışmak ve bunları yaparken bile onu hatırladığını anlayıp bir türlü becerememek unutmayı...
mühim olan birini unutmaya "alışmak". hayatta ki her şeye alışıldığı gibi.. gerçekten sevdiklerimiz nedir ki hayatta.. alıştıklarımız. duygular günlerin sonunda, yılların sonunda tükenirken elde kalan alıştığımız dünya ve yarattığımız kendi dünyaya bağlı kalmak.
