cebimdeki son parayı kaldırımda uyuyan bir dedeye verdim. verdiğim 10 liraydı, öğrenciyim ve başka param yoktu. uyanınca görecek ve en azından o gün aç yatmayacak. belki soğuk kaldırım taşından kurtaracak gücüm yok ama küçük bir gülümseme yaratabilirim. aslında anlatmaya çalıştığım dün iyilik yapmış olmam değil. ben neden dün paramı ona verdim? neden çoğu insanın yaptığını yapıp yanından geçip gitmedim, bir kaç sanıye sonra unutacaktım. durdum ve sevindim buna, itiraf etmek gerekirse en çok hala insan olduğum için sevindim. ne zamandır gerçekleri görmez, çığlıkları duymaz olduk. ne zamandır bir adamın kadının çocuğun aç aç sokaklarda dolaşması normal karşılandı. neden izin verdik buna? hepsine nasıl yardım edebilirdik ya da edebiliriz bilmiyorum ama vicdanımın yerinde olduğunu bilmek o gün aç kalmama değdi. içim acıdı belki de çoğu kişinin yapacağını yaptım bilemiyorum. ama bi insanı o halde görmeyi normale çevirdiğimiz için anlayamıyorum bizi. çoğu insan yapmaz mı zaten bunu? yapar
öyleyse bu toplum dediğimiz kim?
böyle böyle insanlardan soğuyorum, topluma ait hissetmiyorum kendimi.
sanki kişi kendini mutlu etmeye çalışır gibi. birini mutlu ettikçe, onu mutlu gördükçe morali yükselir, mutlu olur. mutluluk da paylaşıldıkça artar mı? hıhı!!!
Mutlu olmasını istiyosan seviyorsun demektir... Seviyorsan onun mutluluğu senin mutluluğundur buna göre sen de mutlu olursun.
"Birini mutlu etmeye çalışmak = Kendini mutlu etmeye çalışmak" olur
