Benim okuduğum okullar bellidir. Beni herkes severdi. Tanırlardı da. Cüsseli ve bıçkınız diye çok kavgaya en önde katıldım. ilk kuvvetim konuşmaktı hep.
En büyük darbeyi, 4. Sınıftayken ben, çeşme önünde arkadaşımı tartaklamış olan bizden büyük sınıflı çocuğa verdim sanırım. Öyle bir tekme vurdum ki, onu yerden kaldırıp "bir daha yapma böyle" dedim.
Sonra, çok çağırdılar kavgaya beni, ben hep durun çözerizci oldum.
Kavga hiç sevmem. Vurmayı hiç sevmem. O günden beri.
Onu tam bilmiyorum/hatırlamıyorum fakat çocuğu emzirirken aynı anda telefona baktığım sırada uyuyan bebenin alnına telefonu düşürmüştüm... Ah, hâlâ canım yanar düşündükçe. Aa bi de kafe köşelerinde yine (sırtına kadar yapmış bir) bebenin altını alırken fark etmediğim salisede yere düşmüştü, düşerken de ensesini masanın altındaki tahtaya çarpmıştı. 6 aylık falandı. Tabii hemen doktorunu aradım, takip ettik falan ama kendimi hiç affetmem...
Umarım bunlardan birine bağlı kalıcı bir hasar olmaz.
Ortaokulda bi çocuk bana vurmaya başladı. Ben geri geri çekilirken bi tekme patlattım. Taşaklarına gelmişti. Bu yerde kıvranmaya başladı.Sonraki tüm ders ağlamıştı. Ama isteyerek yapmamıştım ama üzülmedim, hakketmisti.
Dinleneyim diye yaslandigim dolabin dengesini kaybedip ayaklarinda paten olan kuzenime carpmasi, kuzenimin merdivenlerden yuvarlanmasi, on disinin kirilmasi.
Kizin yanina kosarken oldugunu dusunmustum. Ben de kucuktum o zamanlar. Ucuz atlatmisiz resmen.
insanın özellikle kavga esnasında kulağının altına, çenesinin yanına, gırtlak kısmına atılan sağlam bir yumrukla bayılmasına veya ölmesine sebep olan büyük bir eylemdir.
bu eylemler oldukça tehlikelidir ve gerisi durması gerekilir.
