eğer bir dış etken seni üzerse,
duyduğun acı o şeyin kendisinden değil,
senin ona verdiğin değerden geliyordur...
onu da her an ortadan kaldırma gücün vardır... marcus aurelius
boğulacağını bile bile suya girmek gibidir. zaten en kötüsüde hak etmediğini bildiğin halde ona değer vermen *ve bunun için kendine karşı koyamaman. malesef çok kırar insanı, üzer.
başkasına bir şeyler katıp kendinden fedakarlık etmektir. genelde sevgi adı altında yer alsa da zaman zaman ahmaklık olarak kafaya dank edendir. sonunda değerin bilinmemesinin seriye bağlanması ile insanı yıpratandır. salak yerine konduğunun hissedilmesi ama beynin sevgili sevgili diye kendi kendini sikip bir bok yapamaması sonucu ahmaklığa devam etmekle vuku bulandır.
dünyaynın tepe taklak olduğu andır. sen o kadar değer ver o sana ne yapsın... birinin sana verdiği değerden daha fazlasını haketme durumu vardır ki o da ayrı bir sorundur.
aslında söz konusu hak etme değildir. insanoğlu karşılıksız bir şey yapamaz maalesef.(anneler hariç) ister ki ben sevdim o da beni sevsin. ben çok değer verdim o da bana çok değer versin.ben hayrına şunu bağışladım, ah bi teşekkür etsin. iyilik yaptım, iyilik göreyim... uzar gider..
"sen ona haketmediği kadar değer vermişsin ha?" yok öyle birşey. belki de acaba "ben bu değeri almaya nerden hak kazanıyorum da alamayınca böyle çamur atıyorum?" diye düşünmeli insan. veya "mecbur mu? " demeli.
"sen elmayı seviyorsun diye elmanında seni sevmesi şart mı?" demeli.
ama olmuyor sözlük ben dahil bunu başaran insan çıkmıyor. çünkü hepimiz istiyoruz ki verdiğimizin ayarınca geri alalım ..
akli ehliyeti olan ve ortalama 25 yıl yaşamış bir insan hayatında en az bir kere aşık olup sevdiğiyle mutlu olmuş, sevdiğine hiç ulaşamamış ya da güzel bir birlikteliğin ardından götüne baka baka evine dönmüştür.
birine değer vermek sevgiyle dogru orantılıdır. ne kadar seversen o kadar değerlidir. kimse kimseyi bir limit göstererek "ben şunu x birim kadar seviyorum" diyemeyeceğinden mütevellit verilen değerin de bir ölçüsü yoktur. bu kavramların farkına ancak birilerini kaybedınce varır insan.
kayıptan kastım, bildiğin götüne baka baka geri dönmek.
insan ne zaman ki döner bakar arkasına ve üzerinde ayak izi bulunan bir götü oldugunu görür, o zaman verdiği değerin o organdan daha büyük olduğunu ve bu dünyada hiç bir şeye götünden daha fazla değer vermemesi gerektiğini anlar.
tabi kıçının varlıgından haberdar insanlar hayatlarına kaldıkları yerden devam edebılırler.
"köpeklerle yaşıyorsa ancak bir kemiğin değerini bilebilir", böyle bir durumla karşılaşırsanız üzülmeyin. önüne son kemiğide fırlatıp atın ve arkanızı dönüp gidin, havlasın dursun ardınızdan. çok bir şey kaybetmediniz, tecrübe edindiniz sadece.
mevzubahis sahis "bana hakkettigimden fazla deger vermelisin!" demistir sanki..
degeri bicen de biziz sonra ah-u vah eden de..bu ne perhiz bu ne lahana tursusu dedirtiyor insana bu soz.
insan iste karsındaki de;kusursuzluktan fersah fersah uzak..bi kul nitekim..
bi yerlerde varolan yanlisligin farkına varmak feryat etmekten ziyade ozur dileme durumuna getiriyor halbuki bizi..
karsındakine binbir sifat yuklemissin kendince,binbir vazife..bi de bunlarin altinda ezilmemesini bekliyorsun..
kişinin bir gün kazık yeme ihtimalini güçlendirmek için yaptığı eylem.
(bkz: 3 kuruşluk kişiye 5 kuruşluk değer verirsen gün gelir o kişi sizi 2 kuruşa satar)
bir insanın başkasına verdiği değer, ilgi asla fazla değildir; ne de azdır. tam olarak verdiği değerdir sadece. fakat nihayetinde insan bu değerin karşılığını bekleme meyilinde olduğundan; karşılık alamayınca kendini "aldatılmış" hisseder.
esasında ulaşılan duygu; iddaa, altılı ganyan vb. oynayıp tek bir maçtan, tek ayaktan yatıp "büyük meblağı" kaybetmek gibidir. verdiğin değeri çok görebilirsin, daha büyük değer bekleyebilirsin* ama alamayınca aslında hiç değer vermemiş olmayı istersin.
