hiç unutmam, kampüste bildiri okuyan devrimci bi arkadaş vardı bizim. bu bildiriyi okuduğu anda ezan okunmaya başladı, bu da söylevine ara verdi. böyle olunca ülkücülerden önce alkış aldı sonra da dayak yedi.
amfide ders dinlerken okulu ziyarete gelen bir grup liseli vardı. açık kapıdan ders anlatan hocanın ve bizim sınıfın fotoğrafını çekmişlerdi. böyle olunca insan kendini hayvanat bahçesinde çitlerin öteki tarafındaki varlıklar gibi hissediyor. bari içeri fındık fıstık falan atsaydınız.
atatürk inkilapları 2 dersinde vizeye kadar olan konularımız bittiği için hoca bize belgesel izletmeye karar verdi. bu bağlamda bir belgesel bile satın almış bizim için. fakat projeksiyon makinesi bozulmuş. hocanın aldığı belgesel altyazılıydı ve belgeseli 15 inçlik laptop ekranından izletmeye kalktı bize.
çok garip bir görüntü ortaya çıktı, 35-40 kişinin 15 inçlik ekrandan belgeseli takip etmeye çalıştığını hayal edin. hayal edemediyseniz, sırf ilginç olduğu için bir ara en arka sıraya geçip fotoğraf çektim. koyayım hatta:
proje yetiştirmek için okulda kalırdık bazı geceler. hem muhabbet hem yardımlaşma derken hiç uyumasak da nasıl geçtiğini anlamadan bitiverirdi maketler, çizimler. yine öyle bir gecenin sabahında artık millet gelecek toparlanıyoruz. o hafta mimarlık haftası ve yabancı konuşmacılar gelecek. koridora çıktık tam o sıra ve gördüğümüz manzara şu:
- erkek arkadaşlardan biri ayağında terlik, eşofmanının paçalarını yukarı sıyırmış, omuzda havlu elinde diş fırçası ile lavabodan geliyor. karşı taraftan da bölüm başkanı profesörümüz geliyor. ve yanında da iki bayan bir erkek üç kişi var tiplerden belli zaten türk değiller. hepsi garip garip bakıyor bizim arkadaşa. profesör de açıklama yapma gereği duydu sanırsam ki işte tipik çilekeş bir mimarlık öğrencisinin güne uyanışı şeklinde yorumlayabildiğimiz fransızca bir cümle kurdu. yabancılar gülmeye başlayınca bizim arkadaş da hello deyip el salladı, bunlar daha da şiddetli gülmeye başladılar. * artık ülkelerine gidince nasıl bahsetmişlerdir onu bilemiyoruz.
önemli not: fransızcamız yok, tamamen hissel bir çevirmeydi bizimkisi.
Üniversitede odtü mezunu, doktorasını almanya'da yapmış; çok donanımlı ama çok tuhaf bir hoca vardı.
Mail adresi hepimizde ekliydi,kendisi böyle istemişti. O yıllarda bir sosyal medya hesabım vardı oradan beni eklemişti.
Tek arkadaşı bendim ve ne zaman açsam online'dı hoca. Hiç konuşmadık. Selam bile yazmadık birbirimize.
Bir gün sınıfta bebeğinin fotoğrafını gösteriyordu öğrencilere, bende koştum bakayim diye "bebek" neticede. Ben yanına gittiğimde kaçırdı hemen laptobunu kapattı. Suratı garip bir hâl aldı. anlam veremedim.
Neyse aynı gün arkadaş sunum yapacaktı ama laptobu olmadığı için öğretmeninkisini kullanmak zorunda kaldı. Usb'yi takar takmaz laptoba bir şey oldu ve kapandı.
Olayın üzerine hoca bağırmaya başladı "aranızda kanada'dan gelen gizli bir ajan var! Ben biliyorum, gizlemesin kendisini!"
Afalladık kaldık hepimiz ve devam etti:
"Bilgilerimi çalmak için böyle bir oyun hazırladınız." Çıktı gitti hışımla sınıftan.
Hep düşünürdük bu kadar donanımlı bir hocanın bizim tırt okulda ne işi var? Diye. Meğer hoca ağır şizofreniymiş. Bir de o dönem karısı terk etmiş adamı (çok acı)
Arkadaşlarla yaptığımız çıkarıma göre ise kanada'dan geldiğini düşündüğü o ajan bendim.
Kampüs içine nasıl sızdığı anlaşılamayan bir çocuğun, anfi kapısını tıklandıktan sonra elinde tartıyla girerek, fakülte dekanı prof hanıma,
Tartalım mı abla? Diye sorması.
sınıfta bir arkadaşın sınav saatini yanlış yazması, herkesin ondan fotokopi çektirmesi suretiyle sınıfça finali kaçırmamız. boylece tüm sınıfın kalması. favorim budur. bu kadar malı aynı sınıfta toplayan ösym'ye sevgiler.
