Evet ne türden olursa olsun bütün canlıların bünyesinde empati kurduğumuzda çok güzel hislerin, bağlılıkların olduğunu görebiliceğimiz bir olay anlatacağım.
Çocukluk anılarımdan biridir.Denize açıldık. Eski bir kayıkla.Ufukta kıyı kaybolmaya yakın... Ağ attık ve ardından denizde muhabbet ettik, kayığın etrafında yüzdük...
Sarkıtma usulü ağdan bağımsız balık tuttuk. Ve 5 saat sonra ağı toplama zamanı gelmişti. Ama sonuç hüsrandı. 400 metre ağdan sadece 2 yengeç 10 erkek karides ve bir de vatoz çıkmıştı. Yengeçleri, karidesleri ağdan ayıkladıktan sonra sıra vatoza geldi.
Mustafa amcam vatozu çıkartamıyordu çünkü vücuduyla kuyruğunun kesiştiği noktada zehirli iğnesi vardı. Bu esnada vatoz kıvranıyor, kanatlarını tekneye vuruyordu. Gözleri ipiriydi ve
ben o sırada ondan korkuyor aynı zamanda da iğnesini bize saldırmak için kullandığından nefret ediyordum. Çocuk aklı sonuçta o bizden korkuyordu ama biz de onu ağdan kurtarıp denize bırakmaya çalışıyorduk. Bıçakla ağın bir kısmını kesmek zorunda kaldık ancak nafileydi.
Vatoz ölmüştü. Ve ölmeden önce içimde hep bir vicdan azabı bırakacak olan anı bana yaşatmıştı. Vatoz hamileydi ve ben ölüyorum bari yavrum kurtulsun diye yavrusunu dışarıya bırakmıştı. Yavrusu da birkaç saniyelik çırpınmadan sonra ölmüştü. Bense o esnada her canlının kutsal bir yönünün olduğunu keşfetmiş olmanın şaşkınlığındaydım...
