Uzun yıllardır sevgilisi olmamıs veyahut hiç böyle bir şansı olmamış duygusal açıdan büyük yoksunluk içinde olan insanın içler acısı durumudur.
Doģru düzgün iletişim kurma becerim, imkanım, cesaretim, zamanım, falanım filanım ve bir sürü bahanelerim daha dahil olmak üzere hayatımızdaki o en güzel şeyden kendimi mahrum bıraktım. Gerçi eksikliğini duymuyordum gerçekten bir kızın. Olsa ne olur olmasa ne olur derdim. Öyle duygusal bir bağlantı henüz olgunlaşmamıştı sanırım. Gelin görün ki son 2 senedir böyle bir istek hasıl oldu.. Sevme isteği. Sevilmekten çok sevmek. Yani sevmek istiyorum arkadaş anlatılacak gibi değil sarılmak, öpmek, sığınmak, yoluna ömrümü adamak o derece...
içimdeki sevme tutkusu sanki bana zarar vermekte... içten içe beni kemirmekte. Şairliğim günden güne yokluğunda besleniyor sevgilinin. ama her gün acı çektigim gerçeği de karşımda durmakta.
Bakıyorum el ele göz göze olan sevgililere bazen uzaktan.
Acaba diyorum bu çocuk gerçekten bu kızın kıymetini biliyor mu? Böyle bir farkındalığa sahip mi? Üzmese keşke...
Moralim de pek bozuk uzun süredir Konuşmayı hiç istemiyorum. Hayat enerjim tükenmiş gibi ama içimde hala bir tutku var ki bana dünyanın güzelliklerini hatırlatıyor zaman zaman. Yastığımı bazen sevgilinin boynu gibi görüyorum, yüzümü kapatıyorum yastığa. yorganımı sevgilinin vücudu gibi sarmak istiyorum. Ama cansız, tepkisiz, duygusuz sarıldığım şeyler. Onların sevildiklerinden haberleri yok...
